Can Kırıkları 1
Yalnızlığımın dar sokaklarına düştü yağmur damlaları,
Günden güne beni bitiren ruhumun geçmeyen hastalıkları,
Bir papatya büyütüyorum,can suyu döktüğüm göz yaşları.
Boğazımda kalan,güzel hatıraların son lokmaları.
Sevmiyorum bu şehri,çok ışık var göremiyorum yıldızları.
Okuduğum kitaplarda eskisi gibi çizmiyorum satırları,
Kimse yaşamamış,anlatmamış içimdeki duyguları,
Şiirlerimde saklıyorum benliğimden yitmeyip kalanları.
Mevsimler tamamlamıyor yıllarımı,yaz gelmiyor.
Dinmiyor bahar yağmurları,
Aklımla kalbim arasında hiç durmayan kasvet çatışmaları,
Kalabalık şehrin anlamsız ve gürültülü mırıldanmaları,
Nice veda ve kavuşmalara şahit olmuştur
Üsküdar vapurları.
Yüreğimin derinliklerinde bir tuvalin sessizliği yüklü,
Bakana değil anlayana hissettirdikleri gibi.
Geceleri ,yalnızlığımı paylaşırım konuşmayı öğrettiğim sokaklarla,
Şifa ararlar mecruh ruhumun acılarına.
-turna
Bırak bu mırıldanmaları, terennümleri, bu tespih çekip dua okumaları! Tüm kapıları sımsıkı kapalı olan tapınağın bu ıssız ve karanlık köşesinde kime tapmaktasın? Gözlerini aç ve gör, Tanrın karşında değil!
O orada, çiftçinin toprağı sürdüğü ve yol işçisinin taş kırdığı yerdedir. Güneşte ve yağmur sağanaklarında onlarladır O, ve tozlara bulanmıştır elbisesi. Sen de ayin cübbeni çıkar üzerinden ve O'nun gibi aşağı, tozlu toprağa gel!
Kurtuluş mu? Nerededir bu kurtuluş? Yaratışın bağlarını sevinçle üzerine almıştır Efendimiz, sonsuza dek bağlıdır O bize.
Çık bu tefekkürden ve bir kenara bırak çiçeklerini ve tütsülerini! Giysilerin lekelense ve yırtık pırtık olsa ne çıkar? Buluş O'nunla ve yanında kal O'nun - emeğinle ve alnının teriyle.
Sayfa 27 - Kırmızı YayınlarıKitabı okudu
