Aziz Nesin,
Bir Sürgünün Anıları
Sürgün arkadaşımla akşam yemeğini lokantada yemiş, herzamanki gibi erkenden evimize dönmüş, odalarımıza çekilmiştik. O, yarı beline dek yatağına girmiş, üşümemek için, palto, bez, çaput gibi şeylerden her nesi varsa hepsini sırtına yığmıştı. Kitabı tutan elleri üşümesin diye, eski çorapları üst üste eldiven gibi ellerine geçirmişti.
Ben de odamda
Bir Tuhaf Rüyaymış Zaman
Akasya ağacının altındaydım. Ağzımda cıgara, aklımda bulutlar. Topak topak, bilinmeyene uzanan bembeyaz bulutlar. Kalkıp şöyle bir gerindim. Birkaç genç kız geçti yanımdan. Mırıl mırıl konuşuyorlardı. Akasya ağacı
sarmaş dolaştı rüzgârla.
Bir elimi cebime sokup peşleri sıra yürümeye başladım.
Gün doğuyordu. Sallanıp yırtılarak keşmekeşe
Kendinden yasami bul
Odada yalnız derin düşüncelere dalarak elimde sade bir kalem bir kağıttan ibaret bir Evin en kuytu yerinde Mutlu hisseder mi insan Yalnızlıktan hoşnut duyar mı bilmem ama lakin bana soracaksınız Bence duymaz kim hoşnut Duyar ki yalnızlıktan şimdi diyeceksiniz sen odada tek değil misin düz bakış açılarına tekim lakin benim bakış açıma göre hiç de tek değilim çünkü benim yanımda olan yaradanım Rabbim kalemim defterim var işte Bu yalnızlık mı söyle soru cevapları uçsuz bucaksız devam ediyor Başka konulara geçelim Sizler de sıkılmayın sonra biraz hayatımızı düşünelim Ben düşünüyorum ben bu kainatı Neden geldim kendime faydan ve zarar oranım nasıl en derinden tüm hücrelerimden Her insan bunu düşünmeli sorgulamalı insan kendini kendini bilmeyen insan başkalarının sözlerine çok kırılır şimdi anlam kuramadınız biliyorum Derine ineyim o zaman çünkü kendi huylarını bilmeyen insanlar tarafından bir kişi tarafından apaçık yüzüne söyleniyor yeni doğmuş bir bebek gibi afallıyor insan Şimdi ders veren benmiş gibi oldum fakat ben de aynılarını yaşadım yaşıyorum düşüncelerimi bilmem insanların fikirlerine göre hayatı yaşamaya çalıştığında o zaman işte kırıldım daha çok kırıldım kötü olumsuz sözlerini aldırış etmeyin Eğer ederseniz hayatınızı yaşanılmaz iğrenç lanet bir yaşam olur
ZAMANSIZ ZAMAN~
Bugün, bugün hiçbir yerdeyim.
evet,sahiden hiçbir yerde.
ne odamda ki,yatakta uzanan kişiyim
ne sokakta, birbirine değmeden geçen
sayısız, binlerce insandan biri.
ayağım yere basmıyor bugün,
ellerim,ayaklarım buz gibi.
oysa ilkbahar kapıda,
dokunduğum ele değmiyor tenim,
baktığım yüzü görmüyor.
duyduğunuz o rahatsız edici sesleri