Yatılı okuyanlar, ahmet muratın kaleminden
Bana öyle gelir ki eylül ayını sevmek için yatılı okumamış olmak gerekir. Oysa ben, on bir yaşından itibaren yedi sene boyunca orada burada yatılı okudum. Her eylülde, anne elinde ustaca istiflenmiş bavullarını, otobüs terminallerinde, tren garlarında çekiştirip duran yatılı talebeler arasına karıştım, on binlerce kilometre yol yaptım, binlerce kere el salladım.
Bu sebeple, okullar açılırken benim aklıma daima, henüz o günlerde yatılı hayatının ilk gecelerini yaşayan, anne yemeği dışındaki ilk yemeklerini yiyen tıfıllar gelir. Yani ders çıkışlarında, gündüzlüler gündüzle birlikte çekildikten sonra, ne eve, ne okula benzeyen o yurtlarda, o pansiyonlarda öylece kalanlar.
Yatılılara yakınlık duyan bir eski yatılıyım. “Yatılı” başka bir ırktır bana göre. Kendine özgüdür; diliyle, rengiyle, zevkiyle, gündüzlüden apayrıdır.