Yazamamak düşüncesi onu , bir hayli korkutuyordu
Franz kara
Rüzgarlı bir gece yarısı zifri karanlıkta içine düşen tüm umutsuzluğa rağmen yatağın kenarındaki kalemini eline aldı karanlık olması yazmasına engel değildi , gelişi güzel yazdı çünkü yazamamak huzursuzluktu. Gerçek anlamda mutlu değildi iç huzursuzluğun sebebi var olması idi bunun farkına varalı çok zaman olmuştu... Bazen yalancı bir Gökkuşağı gibi hayatı renkleniyor sonra yine o giri bulutlar üstüne çöküyordu dünyaya geleli hayli zaman olmuştu nefes alırken ölenlerden oldu şimdi yaşlandığını hissediyor ama kederlenmiyordu aksine tamamen yok olmak istiyordu ruhu incinmiş kalbi kırılmış herkes tarafından yeterince kandırılmış şimdilerde doğruya bile inanmaz olmuştu o gece yarısı kolundaki uyuşmanin basit olmadığını az çok anlayıp gözlerini yumdu...
Özlediğin insana yazamamak… Bakın yazmamak değil yazamamak o kadar kırık bişey ki bunu sadece yüreği gerçekten burkulanlar anlayacaktır.
Özlediğin insana yazamamak.. bakın yazmamak değil yazamamak o kadar kırık bir şey ki bunu sadece yüreği gerçekten burkulanlar anlayacaktır..
Özlediğin insana yazamamak… Bakın yazmamak değil yazamamak o kadar kırık bir şey ki bunu sadece yüreği gerçekten burkulanlar anlayacaktır..
kimsenin hikayesinde baş karakter değiliz zaten olamayız da. bunun yanılgısına düşmek bilinçsizlik ve gülünçtür. hepimiz baş karakteriz, kendi hikayelerimizde. ancak insanın özgüvenini kıran, hayal kırıklığına uğratan ise kendi hayatinda baş karakter hissedemeyip güzel hikaye yazamamak.
Kendimi Kabule Dair ya da Kaktüsün Dikeni Buyur Etmesi.
Her hayranlık ardından tiksinti veriyordu. Önce hayran olunandan sonra kendimden. Oysa tiksinilecek bir varlık değildim. İsmet Özel gibi şiir yazamamak şiirden vazgeçirmişti. Mikhail Tal gibi oynayamamak satrançtan. Oluşu başkalarında aramak motivasyonu bir diğerine bağlı kılmaktı. Oysa