Otobiyografik romanları seven okurlar için güzel bir kitap. 8 yaşındayken Hindistan'dan Amerika'ya göç eden bir çocuğun penceresinden yazılmış.
Ajay 8 yaşına kadar hep abisinin gölgesinde kalmış. Aile Birju'nun başarılarıyla gurur duymuş hep. Amerika'ya geldiklerinde de abisinin gireceği okul ve edineceği kaliteli mesleğin Ajay için iyi bir örnek, aile için de övünç kaynağı olacağına inanılıyormuş. Derken beklenmedik bir kaza olmuş.
Aile fertleri tek tek kendilerini kaybederken, (annenin ruh sağlığını hafiften bozması, babanın alkolik bir adam haline gelmesi) bir tek Ajay ayakta ve sağlam durabilmeyi başarmış. Gerilerde kalan bir çocuğun gözünden güçlü, başarılı ve hala ailesine bağlı olmanın nasıl bir şey olduğunu okuyoruz.
Merhamet sahibi olmak insanın içinde vardır, doğuştan gelir başarı ise sonradan kazanılır. Acaba bunlardan hangisi daha değerlidir...
Amerika bir hayaller ülkesi, özellikle de Hindistan gibi bir yerde yaşıyorsan. Bu durum bana, daha küçük çaplı da olsa, Doğudan İstanbul'a göçleri hatırlattı. "Taşı toprağı altın" diyerek çıkılan umut yolculuklarını. Sonra da çoğu zaman yaşanan hezimetleri. Gerçi bu yaşam hikayesinde çok büyük bir talihsizlik var. O kaza yaşanmasaydı şu an bambaşka bir hikayeyi konuşuyor olabilirdik. Belki de bu kitap bir zorluklarla yaşam mücadelesi değil çok büyük bir başarı hikayesi olurdu. Hayat işte... Ama önemli olan tek şey Aile birliği...
