Ali Ayçil Gönderileri
Ali Ayçil kitaplarını, Ali Ayçil sözleri ve alıntılarını, Ali Ayçil yazarlarını, Ali Ayçil yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
içimizden biri, yani en çekingen olanımız bir gün hiddetlendi fazlasıyla, dilinin bağı çözüldü ve her birimizin kalp fotoğrafını çıkarıp koydu ortaya. mülayimimizin göğüs boşluğunda kindar bir nokta gördük; yanıp söndü yardımseverimizin göz çukurundaki hesaplılık; akıllımızın alnında kurnaz bir çizgi belirdi. hepimiz gerçekte, onun gösterdiği fotoğraflardaki kişilerdik. dünyanın en sahici resmini, çok istemesine rağmen o resme dâhil olamayanımız çekmişti...
Sayfa 82 - içimizden biriKitabı okuyor
Çocukluğum da burada değil,orada...
Belki de insan sona yaklaşırken her şey gözünden düşmeye, ama bazı şeyler gözünde tütmeye başlıyor; başa, başladığı yere dönmek istiyor.
Sayfa 38 - Dergâh Yayınları,3. BaskıKitabı okuyor
Çünkü yalnızlık tedavisi zor bir hastalıktır...
Sayfa 36 - Dergâh Yayınları,3. BaskıKitabı okuyor
Ey kötü kaderin pusu kurduğu asalet, ne zalimsin!
İnsanın talihi bir kez dönmesin, bir hatayı bir başka hatayla telafiye kalkıyor.
Sayfa 34 - Dergâh Yayınları,3. BaskıKitabı okuyor
ben dört mevsimin dördünde de annemin yüzünde bir değişiklik görmedim. üzeri sayısız çizgiyle saklanan, mevsimlere aldanmayan bir yüzdü onunkisi. tabiatın bu erken yorulmuş gelini, tepeleri örten kara nasıl bakıyorsa, basmalıklara doluşan kuşlara da aynı sakin yüzle bakardı. o sakin yüzde hiç belli etmeden ekin tarlaları yeşerir, harmanlar kaldırılır, koca bir bağ bozulur, ama o yüz ne hevesini ne de kuruntusunu ele verirdi. yekpare bir zaman aynasına benzerdi onun yüzü. annemin yüzünün tam karşısında, iki ablamın ve sürekli evimize girip çıkan komşu kızlarının yüzleri dururdu. bu acemi kızları nasıl da çabuk avlardı mevsimler. üzerinde gölge oyunu oynanan bir perde gibiydi onların yüzleri: açılır ve kapanırlardı; yumuşar ve sertleşirlerdi; kaybolur, sonra yeniden bulunurlardı...
Sayfa 69 - ficek atmaya giden kızlarKitabı okuyor
ben bu iskelenin süryanisiyim
giden gider
bana kalır güneşin kızıllığı
herkesi uğurlayan o uğurlanmaz hüzün
ayırmaz kıyısından içimdeki korsanı
neyime bilendiniz
koca keskileri hayatın
incecik ormanken ben
berrak sular yürütürdüm gövdemden
kime örnek şimdi alımsızlığım
kim har istedi de budandı gölgem
kahramanım; çok yalnızlık öldürdüm
bu ateşin yalnızlık ülkesinde
öyle yoksul ki ruhum; korkuyorum
güzün incittiği bir yaprak
alıp götürecek sığındığım gölgeyi de.
nereye varsam yönlerden
bir çarmıh geriliyor içime
gidip geliyorum zamansız bir ölümle
İnsan dönüp bir yola bakınca hemen görürdü,
Bir başka yalnızlığın ayağından geriye kalan tozu.
Sonra terzilerini gönderirdi zaman;
Bütün yırtık yollar bir bir dikildi,
Boşluğa renkli kumaşlar giydirildi.
Mesafelere öyle sağlam düğümler atıldı ki,
Yer kalmadı bir kulaktan öbürüne uçup giden çığlığa…
Yeni yalnızlık çağı böyle başladı…
Sayfa 148Kitabı okudu
"Gündelik hayat", sanki şehrin üzerine serilmiş bol desenli bir telaş kilimidir.
Sayfa 26 - Dergâh Yayınları,3. BaskıKitabı okuyor
Tarih sanki zamanın oyuncağıdır; oyuncaklar, yeni oyuncaklarla yer değiştirir ve biz hep bir ağızdan “artık zaman değişti" deriz...
Sayfa 25 - Dergâh Yayınları,3. BaskıKitabı okuyor
Ben hâlâ biz ölmeden önce olup bitenlerin içindeyim ve ölmeden önce ölmeyi becermişlerden biri değilim. Öyle birileri var mı?
Sayfa 17 - Dergâh Yayınları,3. BaskıKitabı okuyor