Ali Demirel

Ben kainatlara sığmam ancak mümin kulumun kalbine sığarım.

Ebu Cehiller fark edememişti: bu öyle bir dava idi ki dünden bu tarafa nice Nemrut ve nice Tiran bozuntusu Şeddadlar, zulümleriyle köpürüp durmuş ama bu davanın erlerini yolundan çevirememişti. Bugün de çeviremeyeceklerdi! İnanan insan, yeri geldiğinde ağaç kabuğu da yerdi ama Tiran bozuntusu Ebu Cehiller istedi diye davasına ihanet etmezdi ve etmediler!
Ebu Cehillere inat ashab-ı kiramda müthiş bir kenetlenme söz konusuydu!

Gerçek anlamda bir kurtuluş da ancak O'na (cc) inanmakla mümkün olacak,diyordu.

Allah'ın gönderdiği vahyi harfiyyen tatbik eden Allah Resulü(sav), işte en temel noktadan, "insan" dan başladı. Zira her türlü problemi üreten, insanın bizzat kendisiydi ki bu durumda insanı çözmeden hiçbir problem çözülemezdi.

Düşünce müflisi Mekkelilerin, kaba kuvvetten başka çareleri yoktu; mevzi kaybettikçe daha çok sertleşiyor, sertleştikçe insanlıktan çıkıyorlardı! Attıkları her adımın akim kalması karşısında açık bir paranoya yaşıyorlardı; ne yaptılarsa netice alamıyor, imana koşuşun önünü kesemiyorlardı!
Sınır ve kural tanımaz zulümlerinin zirve yaptığı bir günün akşamında, dengeleri değiştiren insan Hz.Hamza da(ra) onları terk etmiş, düşman bildikleri saftaki yerini almıştı.
Farkında bile değillerdi; zulüm haddini aşınca ehl-i insaf saf değiştiriyordu!
İddia makul olmayınca, istedikleri kadar reklam yapsalar, istedikleri gücü sonuna kadar kullansalar da tutmuyor, hatta geri tepiyordu!
Bir darbe de Habeşistan'dan almışlardı! Elçiler göndermiş, dünyaları ayaklarının altına sermişlerdi ama masumiyet duvarını aşamamış, samimiyetin zırhını delememiş ve gözünü boyayamadıklarını Habeşistan'ın selim vicdanına takılmışlardı.
Halbuki işi bilen birileri olarak Abdullah İbn-i Ebi Rebia ve Amr İbn-i As'ı oraya ne ümitlerle göndermişlerdi. Ne siyasi taktikler netice vermiş ne de pahalı hediyeler işe yaramıştı; Ebu Cehil'in kardeşi Abdullah ile tuttuğunu koparan Mekke'nin siyasi dehası Amr, Habeşistan'dan eli boş dönmüşlerdi!

Problem çözmede zamanlama çok önemlidir; kime, neyi,ne zaman ve ne kadar vereceğinizi bilemez ve önceliklerinizi iyi ayarlayamazsanız mualecelerinizde neticeye gidemezsiniz. Zira problem, bir yönüyle vücutta kendini gösteren çıbana benzer; erken mualace onun vücudun diğer tarafına sıçramasına sebebiyet verirken geç kalmak ise vücudu kaybetmek anlamına gelir. İşin burasında zamanlama çok öne çıkmaktadır ve öyle bir zamanda müdahale edilmelidir ki tereyağından kıl çekercesine mesele çözülsün, problem olmaktan çıksın!

Madem Allah var; öyleyse ne keder, ne gam!

Hakkı olmadığı halde başkasının elindekini gasp etmenin bile "fazilet" gibi telakki edildiği, üstelik buna bir de "kahramanlık" süsü verilerek methiyeler dizildiği bir dönemde, alın teriyle hak ettiğini talep etmekten haya eden bir iffet abidesi ile karşı karşıyaydı ! Her yönüyle pul pul dökülen bu toplumdan böyle bir fazilet, ancak Kabe'nin Rabbi'nin inayetiyle çıkardı! O günden sonra bu fazilet ile teması olmuş, her defasında şaşkınlık ve hayranlığını arttıracak yeni şeylere şahit olmuştu. Bütün bunlar onda, O'na karşı "saygı" hissini geliştirmiş, fazilet peşinde birisi olarak bulduğu bu değeri daha yakından tanıyabilmek için yolunu kesiştirecek vesileler arar olmuştu.

Allah Resulü'nün sözleri biter bitmez Varaka'nın dili çözüldü; titeyen bir ses tonuyla Resulullah'a(sav) dönmüş şunları söylüyordu:
-Keşke ben o gün genç ve yaşıyor olsaydım da kavminin seni çıkarıp yurdundan kovacakları güne yetişebilse ve o gün sana destek verebilseydim!
Her şey güzeldi ama Varaka'nın bu son sözü, Hazreti Hadice'yi tedirgin ettiği gibi Allah Resulü'nde de bir merak ve endişe meydana getirmişti. Onun için hemen sordu:
-Kavmim beni çıkaracaklar mı?
Başını sallıyordu ihtiyar Varaka! Dünden bu yana farklı olmamıştı ki bugün karşı konulmasın, ötekileştirilmesin, itibarsızlaştırma adına yalan ve iftiralarla karşısına çıkılmasın ve nihayet, alanını daraltmak suretiyle O'nu da memleketinden kovmasınlar!
-Evet,dedi. "Seni de çıkaracaklar; zira senin getirdiğin hakikatle gelen hiçbir insan yoktur ki yurdundan çıkarılmış, vatanından mahrum bırakılmış olmasın!

Başbuğ tepenin üzerindeki küçük düzlüğe gelince durdu, yönü doğuya bakacak şekilde diz çökerek oturdu. Başındaki tolgasını çıkardı ve yan tarafına koydu. Ufka doğru baktı, bakışları sanki bomboştu, hayır aslında dolu dolu ve çok derindi. Sanki bilinçini bir yere kilitlemiş, kendinden geçmiş gibiydi. Ellerini havaya kaldırdı ve Tanrı'ya, sesli olarak yakardı;
''EY YÜCE TANRI! BAŞINDA BULUNDUĞUM SENİN ULUSUN SENDE KUT BULDU. SENİN BUYRUKLARINA GÖRE İŞ YAPTI KENDİ KADİM TÖRELERİNE UYDU VE O KURALLARA GÖRE YAŞADI. HAKSIZ YERE ÖLDÜRMEDİ. HAKKI OLMAYANI ALMADI, ELİNDE OLANLA YETİNDİ. ÇALIŞTI, MAL ÜRETTİ. KITLIK OLDUĞUNDA KENDİ YAĞI İLE KAVRULDU. BOLLUK OLDUĞUNDA AÇLARI DOYURDU, ÇULSUZLARI GİYDİRDİ. EY YÜCE TANRI! ŞİMDİ, İNSAN DÜŞMANI BİR KAN DÖKÜCÜ; SENİN ÖZ BUDUNUN OLAN TÜRK ULUSUNA, KIYIM YAPMAK AMACIYLA SALDIRMAK İÇİN HAZIRLANMAKTADIR.
EY YÜCE TANRIM! TÜRK'Ü KORU!''