Kitaplar
1 ÖĞE DAHA GÖSTER
Fatih Balkış
Fatih Balkış
Yazar
Editör
BEĞEN
TAKİP ET
6.2
36 Kişi
86
Okunma
4
Beğeni
1.267
Gösterim
Unvan
Yazar
Doğum
İstanbul, 1977
Yaşamı
1977’de İstanbul’da doğdu. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dramaturji ve Tiyatro Eleştirmenliği bölümünden 2002’de mezun oldu. Bir süre Bahçeşehir Üniversitesi’nde Sanat ve İletişim yüksek lisansına devam etti. Stüdyo Oyuncuları’na katıldı. Düzenli olarak Radikal Kitap, Yolculuk, Hürriyet Gösteri gibi dergi ve gazeteler için edebiyat eleştirileri yazdı ve yazarlarla söyleşiler yaptı. Halen Stüdyo Oyuncuları’nda “kurmacanın tasarımı” adlı bir ders veriyor ve metin yazarlığı yapıyor.
Edebiyatı; Tim Parks’ı, Salinger’ı, Jeff Noon’u, Laclavetine’i, Echenoz’u, Bernhard’ı, Kayacan’ı ve Sevim Burak’ı, oyunları; Marlowe’u, Stoppard’ı, Osborne’u, Aksal’ı, sinemayı; Wenders’i, Kurosava’y›, Hitchcock’u müziği; The Cinematic Orchestra’yı, The Smiths’i, New Order’ı, felsefe, sosyoloji ve antropolojiyi; Ortega y Gasset’yi, Schopenhauer’i, Harvey’i, Baumann’ı, Zerzan’ı kitap toplamayı, kentte bir flaneur olarak dolaflmayı, devleri ve cüceleri, İzlanda sagalarını, masalları, Beyaz Geceler’i ve kedileri seviyor.
Editörlük yaptığı kitaplar
İncelemeler
112 syf.
yazdıkları nedeniyle başı derde girmiş bir yazarın öyküsünü anlatan ve gayet ustaca kaleme alınmış bir roman.
devletle sorunlu bir ilişkisi olabin kadın yazar (kitapta da böyle geçiyor.) sürgün hayatı yaşayan ve ülkesi dışında birkaç yerde bir hayat kurmayı deneyen biri. eserlerini sevdiğim ve dönemimizin en kıymetli yazarları arasında yer aldığına inandığım Aslı Erdoğan ile kadın yazar arasındaki benzerlikler dikkatimi çekti. erdoğan'ın yaşamıyla alakalı bazı detaylar, şehir isimleri, kitapta bahsi geçen eserler ve kadın yazarın söyledikleri düşünüldüğü vakit ana karakterin direkt olarak erdoğan'dan ilham alınarak oluşturulduğu söylenebilir. hatta bu kısa roman erdoğan'a ithafen de yazılmış olabilir.
hayat görüşü, devletle kurduğu ilişki, soğuk ve sert dili, olaylara bakış açısı ve cüretkar kalemiyle birlikte hem aslı erdoğan hem de kadın yazar karakteri kesinlikle kulak vermeye değer kişiler olarak özetlenebilir. sağlıklı bir toplumun inşa edilmesinde kritik bir öneme sahip olan düşünce özgürlüğü ve çok sesli medyaya ne denli ihtiyaç duyduğumuzu birçok kişi hemen her gün gözlemliyordur sanırım.
OKUYACAKLARIMA EKLE
112 syf.
·
Puan vermedi
Fatih Balkış'ın "Karaçam Ormanı'nda" isimli romanını okudum. Sanırım ilk önce tweeterda kitapla ilgili oldukça iddialı bir yorum okumuştum. İstesek de istemesek de sosyal medya bazen ne okuyacağımızı belirliyor. Şikayetçi miyim, bazen. Ama bu kitap için şikayet etmek bir tarafa bu tavsiyeyi aldığım her kim ise ona şükran duyguları iletiyorum. Çok başarılı bir roman "Karaçam Ormanı'nda". Neyi başarılı? Birincisi dili. Suyun bardağa doluşu gibi bir his veriyor, ama susamışsın öyle bir his. Kitabın herhangi bir sayfasını açıp şuraya yazabilirim, metnin her satırı ahşap yoğunluğunda. Hikayesi aşağı yukarı şöyle, yazılar yazdığı gazeteden ötürü hapis cezası alan, cezasını tamamlayan bir kadın yazarın (kafanızda bir isim yanmıştır) evinde PEN bir organizasyon düzenliyor ve kitabın anlatıcısıymış gibi romana dahil olan bir erkek yazar davete icabet edip soluğu kadın yazarın evinde alıyor. Anlatıcı olarak romana giren erkek yazar dinleyiciye ve aktarıcıya dönüşüyor. İlk ters köşe burada. Ardından kadın yazarın varoluş -diyeceğim- sancıları, bir yere ait olamama, o yazmaya çalıştığı romana dokunmaya çalışırken yaşamın içinde nasıl sürüklendiği... Bayat bir konu değil mi? Değil! Ben anlatamıyorum. Fatih Balkış bunu o kadar iyi anlatıyor ki Bu kitabı bir daha okurum arkadaş! Konu yazmak, hele de yazdıklarından ötürü hapse düşmüş bir kadın yazar olunca bir devlet resmi çiziliyor: "Devlet bunun için var, tüketmek için. Biz devleti tükettiğimizi düşünüyoruz ama devlet bütün kurumlarıyla bize kıymaya devam ediyor. Devlet insanlardaki sükûtu aldı. Devlet saldırganlaştırıyor, azgınlaştırıyor. Devlet ve toplum önce bir insanı sürgüne gönderiyor, sonra da onun cenazesinde en önde saf tutuyor. Devlet bir yazarı öldürüyor ve cenazeyi kendi kaldırıyor, tabutu kendi taşıyor." Toplumdan kaçış ama kendinden kaçamayış, o hep yapmak istediğimiz ama yapamayacağımızı bildiğimiz yere eninde sonunda geri dönme durumu romanın genel bağlamı diyebilirim. İyi okumalar... #fatihbalkış #karaçamormanında #kafkayayınevi #roman #türkiyeedebiyatı #bookstagram #instagram #book #kitap #kitaplık #neokudum #neokusam #zorbakitabevikafe #koronagünleri #kitaptavsiyesi #kitapkurdu
OKUYACAKLARIMA EKLE
184 syf.
Romanın kahramanı, yakın zamanda eşinden boşanmış bir çevirmen.
Çok büyük bir zaman kaybı. Vaktiniz çoksa okumayı deneyebilirsiniz ama uyarmadı demeyin. Benim için çekici olmayı başaramadı.
OKUYACAKLARIMA EKLE
112 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
9/10 puan
#karaçamormanında Kanada’ya yaşayan Fatih Balkış’ın dördüncü romanı ve anlatımıyla, eleştirel yönüyle çok severek okuduğum bir kitap oldu, @anilalacaoglu tavsiyesiydi :)
Bernhardyen bir üslupla yazılmış,edebiyat,yargı, devlet, toplum gibi konularda çok yerinde tespitler, eleştirler var. Okunmalı.
.
Kanada’da yaşayan erkek yazar aynı zamanda anlatıcı,PEN İnternational’ın daveti üzerine Karaçam Ormanı’nda yaşayan kadın yazarın evine konuk oluyor, proje kapsamında ‘içeride-dışarıda’ temalı metinler kaleme almaları gerekiyor. Ve diğer katılımcı beklenirken yapılan sohbet kitabın çerçevesi.
.
İçeride-dışarıda teması aslında kitabın da teması. Anlatıcının yurtdışında yaşaması ve yurda dönmesi, yazarlığı ve yaptığı çeşitli işler.
Kadın yazarın bir dönem yurtdışına çıkması ama orada yaşamaya devam edememesi, yazıları yüzünden tutuklanması, mahkumiyeti bittiğinde Karaçam Ormanı’na yerleşmek istemesi önceki çevresine uyum sağlayamaması vs.
.
“Fırsatçı bir yazar değilim ben, demişti kadın yazar, fırsatçılık beni tiksindiriyor,fırsatçı yazarlar beni tiksindiriyor, fırsatçı aileler, fırsatçı bir halk, fırsatçı takımlar ve fırsatçı bir toplum beni tiksindiriyor. Bulaşıcı bir fırsatçılık, temelinde büyük aşağılanmışlığın getirdiği bir gözü doymazlığın beslediği zayıf kişilik, başkalarının mutsuzluğunda kendi mutluluğunu doğuruyor.”
OKUYACAKLARIMA EKLE
112 syf.
·
Puan vermedi
Bu kitap, öncesinde hiçbir bilgim olmadan "Nasıl bir şeymiş acaba" diyip aldığım bir kitaptı. Uzun zamandır Türk bir yazar okumuyordum bu yüzden endişelerim de vardı.
Kitap tiyatro hakkında pek çok şeyden bahsediyor. Açıkçası tiyatro hakkında pek bilgiye sahip değilim ama olayı genel hatlarıyla anlayabildim.
Normalde iki saatte okuyacağım bir kitaptı fakat kendimden bir şeyler bulmam ve beni düşüncelere sürüklemesi sonucunda birbuçuk günümü aldı.
Önyargılarımın aksini yaşatan güzel bir kitap oldu. Tavsiye ederim.
"Deha kontrol dışıdır, diye düşündüm, ve sonlandırılamaz, belki bir kez yok edilebilir, sonsuza kadar, ama buna da aldanmamak gerek. İnsanın kendini sonlandırması her zaman deha yüzünden olmaz. Onun kılığına girmiş aldanmalarla insanlar kendilerindekini gerçek dehayla kıyaslar. Ama sonuç gülünç olur. Çok iyi bir besteci kalkar bir roman yazar, rezilliğe dönüşür. Vasat bir romancı kalkar bir gazetede köşe yazıları yazar, mide bulandırıcılığın doruklarına ulaşır. Kişisel gücün toplanması ve bir hedef belirlemesi korkutucu olur, ama hedef sapması denen şey zihinde kalıcı hasarlar bırakır, dedim kendi kendime. Bilimadamı laboratuvarları terk eder ve laboratuvarlardaki fareye dönüşür; sanatçı sanatsal mekanından çıkar ve bir soytarıya dönüşür. Başkalarına dönük ışıkları, kendileri için karanlık yayar. Ya görmezden gelinirsin ya da senden her zaman daha güçlü olanakları bulunanlarca aşağılara itilirsin. Bu kaçınılmaz. Şimdi yalnızca bir hiçlik var. Savunucular ve saldırganlar aynı kişiler. Suçlayıcılar aynı zamanda mahkumlar. Oyuncular ve seyirciler aynı insanlar. Duvarlar yıkılmış. Zihinsel güç sapkınlaşmış. Zihinsel güç taşar ve başka bir yöne sapar. Bu sapma durumundan sapkınlığa geçiş yapılır. Sapkm muhaliflik, diyorum buna. Ben bu sapkın muhaliflere dayanamıyorum. Ben Dostoyevski'nin günlüklerindeki tek başınalığı seviyorum. Bir başkasıyla aynı düşünsel zeminde bulunup muhaliflik saçmalığına destek olamam. Yalnız olduğum gerçeğini görmezden gelip bir başkasıyla birlikte eyleme geçemem. Kendi zihinsel tatminimi bir başkasıyla gideremem. Kafamdaki karmaşık sorunlar, asla sahnede görünenin yön vermesiyle biçimlenemez. Katı olmak, keskin olmak, yıkıcı olmak ve giderek yalnızlaşmak benim yazgım. Bundan kaçarsam sahtekarlaşırım. Ve ben kimseye bu sahtekarlığı dayatamam. İktidarı ve muhalifleri reddediyorum. Sahtekarlığın sokakta yaşadığı, insanların yüzlerine yapıştığı bu ülkeyi reddediyorum. Alçaklık ve yalancılığın boyutlarının ölçülebildiği, sonunda sapkınlığa dönüşen, herkes tarafından göz yumulan bu gösteriyi reddediyorum. Her gün, her saat ve her dakika yeni bir sapkınlığın yaşandığı bu ülkede başkalarıyla temas kurmam mümkün değil. Benim için bütün yollar kapalı. Elimden her şeyimi alabilirler, beni kolaylıkla içeri tıkabilirler. Beni kolayca özgürlüğümden koparıp içeri tıkmaları onların tümüyle sahtekar ve alçak olduğu gerçeğini değiştirmez. Yüzyıllardır içeri tıkma ve susturma tehdidini geri adım atmadan kullanıyorlar, ama benim karşımda çaresizler. Bu misyoner devlet midemi bulandırıyor. Sokağa çıkmak bile anlamsız. Kapı gözetleyicileri giderek artan sapkınlıklarıyla çoğalıyorlar. Benim kaçabileceğim tek yer Dostoyevski'nin günlükleri, Sebastian'ın, Musil ve Strindberg'inkiler. İnsan bazen kendi devletinin gerçekte ne olduğunu bir başka devlet sayesinde keşfeder. Benim misyoner devletimin ne olduğunu ve bende uyandırdığı dehşeti Strindberg'in bir oyununun sahnelenmesi dolayısıyla İsveç konsolosluğunda katıldığım bir ·davette anlamıştım. Faşizmin hala en ağır biçimde yaşandığı bu davette olmak midemi bulandırmıştı. Davette sunulan ve diğerlerinin iştahla yediği yemekten yememiştim. Pahalı şarapların içildiği ve Strindberg dışında her şeyin konuşulduğu steril salonda bardaki kadının, garsonların, bir gün göçmen olurum umuduyla kendilerini kullandırtan, buna mecbur bırakılan Asyalılar olduğunu görmüş, İsveç'ten ve İsveçlilerden de nefret etmiştim. Kendilerini hala hizmet satın alabilen efendiler olarak gördüklerini, dahası buna sonsuzluğa inanır gibi inandıklarını görünce onlardan ve onların kültürlerinden tiksindim. İğrenç gülüşlerini bu hizmetlere borçlu olduklarını, mutluluklarını ve o hep övündükleri ezici refah seviyelerini, başka insanları, güçsüz olanları ezerek elde ettiklerini düşündüm. Oysa o davete çok sevdiğim Strindberg için, onun İsveçli olduğunu bilerek gitmiştim. Ama bir İsveçli yazarı sevmenin, İsveç'i sevmekle aynı şey demek olmadığını öğrendim. İsveçli bir yazar İsveçliler tarafından hasta edilirse, İsveç'e ilgi duymak anlamsızlaşır. Hastalık ve sapıklık üreten bir toplumun bundan etkilenmiş ve bu sapıklıkları dile getirmiş bir yazarına ilgi duymak, bütün İsveç'e ilgi duymak anlamına gelmez. Bir İsveçli yazan yücelttiğinizde, İsveç'i yüceltmiş olmayız, tıpkı bir Avusturyalı yazarı yüceltirken, onun yaşam boyu tiksindiği ve eserlerinden mahrum bıraktığı kendi ülkesini yüceltıneyiz. Aynı şey demek değildir. Tıpkı Strindberg'in duyduğu azapların gerçek nedenlerini ya da Ibsen'in ülkesinden kaçışını ve sonra yine mide bulandırıcı bir biçimde ülkesinde saygı görüşünü anlamak olası değildir. Sömüren ülkeler yerine insanları düşünmek korkutuyor beni, çünkü öbür türlü kitleler halinde gerçekleşen bir kitlesel yıkım söz konusu; kitlesel yıkımları algılamak her zaman zor oldu benim için, oysa kişisel olanı daha berrak görebiliriz. Önce hislerimize dokunur, sonra zihni kapatır. Ama bu gücün nasıl elde edildiği önemli. Sömüren uluslar zihinsel güçlerini sömürdükleri ülkelerin kültürlerinden elde etmediler. Onlarınki kendiliğinden elde edilmiş bir gücün, dünyevi olana yönelmesiyle gerçekleşti. Bireysel olan bu anlamda karmaşıklaşıyor."
"Her şey koca bir hayal kırıklığı. İtici ve sarsıcı. Yüzsüz. Gençken buna katlanabiliyordum, ama artık yapamıyorum. Onlar bizdeki yaşam duygusunu aldılar ve bizi hayal kırıklığına uğrattılar. İnsanlardan soğumak böyle bir şey."
Kitaplarımı ve incelemelerimi paylaştığım instagram adresim: instagram.com/busraninkitapokumag...
OKUYACAKLARIMA EKLE
112 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
7/10 puan
İstanbul'dan Ankara'ya giden bir trenin yemek vagonunda bir tiyatro takımı... Çehov'un "Martı" oyununu sergilemek üzere yola çıkarlar. Başkişimiz, vagonda bir köşeye oturuyor ve çevresini gözlemlemeye başlıyor. Bunu yaparkende kendi anılarına dalıp çıkmaya başlıyor. Bilimyurdu yıllarında yaşadığı acıyla son bulmuş arkadaşlıklarına uzanıyor.
.
Bir yandan sanatı, toplumu eleştirirken kendisinin geçmişe bakışları onun bugününe yeni anlamlar kazandırıyor. Dokundurmaları ile kişiyi, devleti, sanatı ve toplumu ele alıyor Fatih Balkış. Bu kısa ama derinlikli öyküden oldukça yararlı çıkarımlar yaptım. Tümcelerin altını çizmek için eliniz kendiliğinden deviniyor. İç çözümlemeleriyle okuyucuyu satır aralarında sorgulatıyor da. Her alana yayılan haksızlık sanatta da mı var diye de inceliyor.
.
Yerli bir yazarımızın böylesi güzel bir yapıt çıkarması beni gururlandırdı. Eğer siz de gerçeklerle yüzleşmeyi, gözünüz açıkken bakmayı görmeyi öğrenmek istiyorsanız, okumanızı öneririm.
OKUYACAKLARIMA EKLE
184 syf.
·
3 günde
·
1/10 puan
Yani tam bir hayal kırıklığı yaşadım. İçerik öyle boş ki. Konu, üslup, kurgu, derinlik, kısaca hiçbir şey bulamadım. Karakterler çok itici ve yabancı geldi. Sanki her boşanmış kadın ve erkek önüne gelen herkesle her şeyi yapacakmış gibi ve bunun da normal olduğunu savunuyor. Yazarın yurtdışında yaşamış olmasından kaynaklı sanırım. Özümüze aykırı olan her şeyin bize ne kadar zarar vereceğini gördük ve görmeye de devam ediyoruz.
OKUYACAKLARIMA EKLE