En Eski Giovanni Arrighi Sözleri ve Alıntıları
En Eski Giovanni Arrighi sözleri ve alıntılarını, en eski Giovanni Arrighi kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Doğrudan eylem biçimlerinin etkisinin artmasına gelince, bu eğilim esas olarak işçi hareketiyle ilgilidir ve dünya ekonomisinin iki temel eğiliminin ortaklaşa etkisinden kaynaklanır: Emek gücünün giderek daha fazla metalaşması eğilimi ve işbölümünün ve mekanizasyonun artması eğilimi. Bir önceki aşamada, işçi hareketlerinin devlet iktidarını ele geçirmeyi ya da denetlemeyi amaçlayan kalıcı bürokratik örgütlere güvenme noktasına gelmelerinin iki ana nedeni vardı. Birincisi, bu işçi hareketleri başlangıçta, büyük ölçüde, proleterleşmiş ya da proleterleşmekte olan, ama işverenler karşısındaki pazarlık güçleri hâlâ kendi el becerilerine bağlı bulunan zanaatçı ve el sanatçısı işçilerin bir ifadesiydi. Bunun bir sonucu olarak, bu işçilerin kendi becerilerinin arzının kısıtlandırılmasında ve talebinin genişletilmesinde büyük çıkarları vardı. Bu ise sendikal örgütlerin, bir yandan emek sürecinde el sanatlarının rolünü korumaya, öte yandan da el sanatı becerileri edinilmesi üzerinde denetim kurmaya yönelmesini gerektiriyordu. Tıpkı tekelci rant benzeri gelirlerin ortaya çıkmasını sağlayan bir kıtlık durumunu "yapay bir şekilde" (yani tarihsel eğilimlere karşıt olarak) yeniden üretmeye çabalayan diğer örgütler gibi, bu zanaat birlikleri ya da zanaat merkezli sendikalar da sonunda, kendi başarıları için işverenleri piyasa işlemleri yoluyla kâr etmekten alıkoymak için devlet iktidarını kullanma yeteneklerine bel bağlamışlardı. Bu yapay (yani piyasa dışı) engeller iki yönlüydü: işçilerin ücret ve koşullarıyla ilgili devlet kuralları; ve sendikalaşma ve toplu pazarlık konusundaki devlet yasaları.
Yalnızca iki dünya devrimi olmuştur. Biri 1848'de oldu. İkincisi ise 1968'de. İkisi de birer tarihsel yenilgiydi. Ama ikisi de dünyayı dönüştürdü. Her ikisinin de planlanmamış ve bu yüzden de derin bir anlamda kendiliğinden olması her iki olguyu da -başarısızlığa uğramaları olgusunu ve dünyayı dönüştürmeleri olgusunu- açıklamaktadır. Bugün 14 Temmuz 1789'u kutluyoruz, ya da en azından kimi insanlar kutluyor. 7 Kasım 1917'yi kutluyoruz, ya da en azından kimi insanlar kutluyor. 1848'i, ya da 1968'i kutlamıyoruz. Ancak bu tarihlerin, bu kadar çok dikkat çeken o iki tarih kadar, belki daha da önemli oldukları iddia edilebilir.
Bazen işçiler zafer kazanırlar,ama yalnızca bir zaman için. Onların kavgalarının gerçek meyvesi bu dolaysız sonuçta değil, işçilerin giderek genişleyen birliğinde yatar...
Sermayenin modern tarihi on altıncı yüzyılda, dünyayı kucaklayan bir ticaretin ve dünyayı kucaklayan bir piyasanın yaratılmasıyla başlar.
Bu, salt egemen devletler arası bir ilişkiler sorunu değildir. Daha ziyade gelişmekte olan burjuvazi, tüm ulusları, yokolma tehdidine karşı burjuva üretim tarzlarını kabule zorlamaktadır; kendisinin uygarlık dediği şeyi onların içine sokmaya yani onları burjuvalaşmaya zorlamaktadır. Tek kelimeyle, kendi suretinde bir dünya yaratmaktadır.
Marx'ın deyişiyle,“ aşırı üretim salgını"nın patlamasından nihai anlamda sorumlu olan, emeğin işyerinde artan ölçüde boyunduruk altına alınması ve sonuçta pazardaki pazarlık gücünün zayıflatılmasıdır. Emek, ya da onun toplumsal kişiselleşmesi olan proletarya ancak, sermayenin kendi kendini tahrip etmesini politik devrime dönüştürmekte etkin bir rol oynar.
Burjuva sınıfın varoluşu ve hakimiyeti için temel koşul sermayenin oluşumu ve artmasıdır; sermayenin koşulu ise ücretli emektir. Ücretli emek münhasıran emekçiler arasındaki rekabete dayanır.
Grupları nesneleştirmek , sürekliliklerini ve uzun ömürlülüklerini varsaymak konusundaki entelektüel baskıya direnmek zordur. Bir bakıma en özbilinçli , meşrulaştırıcı ideolojilerinin bir parçası olarak rakip gruplara karşı salt( şu ya da bu şekildeki) üstünlüklerini değil, zamansal önceliklerini de ileri sürerler.