En Beğenilen Hans Magnus Enzensberger Gönderileri
En Beğenilen Hans Magnus Enzensberger kitaplarını, en beğenilen Hans Magnus Enzensberger sözleri ve alıntılarını, en beğenilen Hans Magnus Enzensberger yazarlarını, en beğenilen Hans Magnus Enzensberger yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yoksulların yoksulluğunu salt dış etkenlere bağlayarak açıklayan kuramlar yalnızca ahlâkî isyanı beslemiyor; bunların başka bir yararı daha var: yoksul dünyanın hükümdarlarının işini kolaylaştırıyor ve sefaletin tek sorumluluğunu, artık Kuzey olarak da anılan Batı’ya yüklüyor. Bu aldatmacanın farkına varan Afrikalılar, süperler tarafından sömürülmekten daha kötü bir şeyin olabileceğini söylüyorlar: onlar tarafından sömürülmemek. En büyük düşmanlarının kapitalizmin kaleleri değil, ülkelerini yıllardır sistematik biçimde yıkan o siyasî gangsterler olduğunu artık görüyorlar.
Ön söz'den
Savaşı bir zorunluluk olarak algılamamız bundandır. Ama içimize batan çivileriyle bu zırha bürünmüş olmanın acısını yüreğinde ve vicdanında duyan herkes, Enzensberger’in icat ettiğimiz savaşı bir başka icadımızla yok edebileceğimizi vurgulayan çağrısının hiç de “gerçeklerden” kopuk bir çağrı olmadığını görebilmelidir. Çünkü Enzensberger, barış yetimizin de insan soyuna özgü olduğunu söylüyor ve asıl onun insanı insan yapan aslî niteliği, yani yaratıcı vasfımızı ifade ettiğini hatırlatıyor bize.
Bugünkü İslâm’ın tarihteki yüksek din ile hiçbir ilgisinin kalmadığını her entelektüel Müslümandan duyabilirsiniz.
Primatlar arasında, türdeşlerini planlı biçimde, büyük çapta ve coşkuyla öldüren tek varlık insandır.
medya, gözler önüne serdiği fiilin, isteyerek ya da istemeyerek, propagandasını yapmaktadır
Savaşmayanların sayısı, öldükleri ya da kaçtıkları veya fraksiyonlardan birine katıldıkları için azalırken, savaşanlar birbirine gittikçe daha çok benziyor. Ahlâkî durumları gibi, davranışları da aynılaşıyor
BAŞLANGIÇ KANSIZ, işaretler masumdur. Moleküler iç savaş daha kimse anlamadan, seferberlik ilan edilmeden başlar. Yavaş yavaş yol kenarındaki çöpler artar. Parkta şırıngalar ve kırık bira şişeleri çoğalır. Her yerde duvarlarda tek mesajı bencilik olan tekdüze duvaryazıları görülür, artık yok olmuş bir ben’den söz eden. Sınıfta sıralar kırılır, yeşil alanlar bok ve sidik kokar. Bunlar, deneyimli şehir insanının anlayabildiği küçücük, sessiz savaş ilanlarıdır
insanlar, hiçbir zaman uğrunda öldürebilecekleri ve ölebilecekleri yüce bir amaç bulma sıkıntısı çekmemiştir. Kendi yaşamından vazgeçebilme yetisi olmasaydı, kültür denen şeyin varolup olamayacağını bile sorabilir insan kendisine
saldırganlık yalnızca diğerlerine değil, nefret ettikleri kendi yaşamlarına da yöneliyor. Hannah Arendt’ın sözleri ile konuşacak olursak, failler için sanki yalnızca yaşamak ya da ölmek arasında değil, doğmuş olmakla dünyaya hiç gelmemiş olmak arasında bile fark yok