Çok yalnızdım, hiç tek başıma yaşamadım. Başka bir yalnızlıktı bu. Kalabalıkların asil yalnızlığı. Birileri vardı hep, dostlarım, ailem, hayallerim. Birileri hep vardı, hissederdim, göremezdim, acı verirdi. Bu insanların hep tesadüf olduğuna inanırdım. Ama bazen diyorum ki keşke bir atın boynuna sarılsaydım, onunla kaçıp gitseydim... Betonarma duygulardan, evlerden, insanlardan... Kaçasım vardı yeşil çimenlere, gelmeyesim vardı. Sonsuzluğa çığlık atasım vardı... O iyi insanlar gibi atıma binip gidesim vardı... Gidemedim...