Pierre-Louis Rey

Sözlerini bitirince yavaşça omuzlarımdan tuttu ve bana öyle tatlı baktı ki ürpererek gözlerimi kaçırdım.

Pencereleri kapalı tutacağım,kapıyı açmayacağım.Anısı rüzgara kapılıp gitmesin diye.

Artık kendimi sonsuza kadar Mnasidika'ya verdim.Uğruna terk ettiklerimin mutluluğu ona kurban olsun.

Sevgilim,beni olduğum gibi al:ne elbise,ne mücevher,ne çarık..yalnızca Bilitis..

Uzaklarda kalmış bir aşk gecesinde annem beni nasıl yaptıysa öyle al.Hoşuna gidersem bunu bana söylemeyi unutma.

Tut elimi,bırakma.Eller dudaklardan daha güzel birleşir,tutkuları da hiçbir tutkuya benzemez.

Neden mi böyle sonsuz acılar içinde kıvranıyorum?Her anını biliyorum çünkü,

Böyle olmuyor.Önünde ağlayarak diz çöküyorum.Sana,bu korkunç mektuba döktüğüm onca gözyaşıyla yalvarıyorum.Beni böyle bırakma.
Seni yeniden kazanmanın o büyük sevincini yaşadıktan sonra sonsuza dek kaybetmek ne acı,düşünebiliyor musun?Ah sevgilim!Seni nasıl sevdiğimi görmüyor musun?
Dinle beni.İzin ver,seni bir kere daha göreyim.Yarın güneş batarken kapının önüne çıkar mısın?Yarın olmazsa öbür gün.Gelip seni alayım.Hayır deme,ne olur.
Belki son kez,evet,ama bir kez daha!Bunu senden istiyorum,sana haykırıyorum.Bil ki hayatım vereceğin cevaba bağlı.

"Irmağın suyu karlı doruklara yükselince;denizin oynak karıklarına arpa buğday ekilince;
"Çamlar göllerden,nilüferler kayalardan bitince;güneş kararıp ay otlara dönüşünce;
"Ancak o zaman başka sevgili bulacağım ve seni unutacağım,Bilitis,hayatımın ruhu,yüreğimin yüreği."