Stephen Haggard Gönderileri
Stephen Haggard kitaplarını, Stephen Haggard sözleri ve alıntılarını, Stephen Haggard yazarlarını, Stephen Haggard yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
İnsan ancak tümüyle anladığı birine gülebilir.
Komedi,aydınlığa çıkmadan önce gerçek üzerine,bir karekterin gerçek değerine dayanan anlayış üzerine kurulmuş olmalıdır.
Komedi suyun yüzeyindeki parıltıdır; alttaki derinlikler değil.
Ama, hangi boşluğu doldurursa doldursun cesaret gene de kendisi için bir zorunluktur. Bizim Savaşlarımızın hiçbir zaman kazanılmış olamayacağını ona hatırlat. Bir başarı elde ettiğimizi hayal etsek bile, sonra onu tekrarlamak, gene tekrarlamak mesleğinizin ta sonuna kadar tekrarlamak zorundayızdır. Küreklerimize yaslanıp bir an bile dinlenemeyiz, çünkü akıntı çok hızlıdır. Aktörlük sürekli çalışmak ister. Bu zora dayanmak için de insanın sapa sağlam bir kalbi olmalıdır.
Uyarılmak hiç de başarılı olmayı gerektirmez. Aşırı derecede iyi öğüt kişiyi kendine güven ve girişkenlik duygularından yoksun bırakabilir.
 Bu sözler tam bir içtenlikle söylenecek olursa günümüzün seyircisine de herhalde hoş gelecektir, yüz kızartıcı bir etki uyandırmayacaktır. Ama aktör kalkar da aynı sözleri sivrilte sivrilte yahut ağzında yuvarlayarak söylerse, 17. yüzyıl geleneğinin hoşgörüsüne kendi çağdaş ahlakı sansürünü katmış olacağından seyircinin canını sıkar.
Komedi oynayacak olan aktör bence ilkin bilinçaltına yahut oynayacak karakterin içine iyice girerek rolünü esinle okuma yöntemine dayanmalıdır. Sonra da sonuçları bilinçle kendi dışından derlemeli, işe yarayanları sağlamalı, aşırı ya da gereksiz olanları atmalıdır. Bu, aktörün oyununu ikili denetlemenin bir çeşididir.
En iyi cümle ya da mısra kurudur, sadedir, amaca uygundur. “Peki” yahut “ah” gibi herhangi bir katkı, O cümlenin ya da mısranın inceliğini siler süpürür götürür.
Aşağılık duygusuna kapılmış bir aktörün oynamıycağı açıktır Öte yanda aşırı güven duygusu da aktörü kendini beğenmişliğe, yapılan eleştirileri dinlemezliğe. Türkçesi bilgiçlik taslamaya götür. İdeal aktör hem eleştirmeye karşı ilgili ve istekli hem de eleştirmek karşısında yılgınlığa katılmayacak ölçüde kaygısız olmak zorundadır.
Aktörün göz önünde bulundurması gereken bir başka nokta da, o andaki sahneye uygun düşmeyen bir kahkaha peşinden koşacak kadar kötü zevk sahibi olmamaktır. Çoğu komedyenler ucuz yoldan komik olma günahını işlerler. Oynadıkları role ya da içinde bulundukları durumda doğrudan doğruya hiçbir ilgisi olmadığı halde yüksek sesle burun temizlemek, hapşırmak, pas pas üstüne düşmek gibi hareketler kaba örnekler olarak gösterilebilir. Eğer piyesteki karakter soğuklamışsa, eh artık hapşırığı, öksürüğü, kıvır zıvarı ile komik olabilmek için her çareye baş vuruyor. Vurur ama, hiçbir zamanda piyesin ya da karakterin aksiyonuna ışık tutacak hiçbir şey ortaya getirmez.
Denebilir ki, kişilik, bir aktörün zihni ile ruhunun dışa vurmuş ifadesidir: zihinle ruh deneyle geliştirip olgunlaştırarak kalıba dökülürse, işte o zaman aktörün kişiliği ince alaylı bir yönü de içine alacak ölçüde daha çok kavrayışlı bir hale gelebilir.
Benim kendi inancım şu ki, bir aktör fizik yapısının dışında kalsa bile, manevi gücünün sırrını içine giren her rolü canlandırabilmelidir.
Çünkü aktör de, seyirci de karakterin kendisinden çıkan sırrı birlikte paylaşırlar. Eğer aktör gerçekten korkarsa seyirci de korkar. Ama aktör bilinçaltı yolu ile, duyduğu korkunun, karşısında bulunduğu tehlikeye göre orantısız olduğunu bilirse, seyirci bunu hafife alır.
Bence komedi suyunu yüzündeki pırıltıdır, alttaki derinlikler değil; şen yüzey, gün ışığının oynak pırıltısı ya da herhangi başka bir benzeti. Ama dikkat edin, yüzeyin altında, derinlerde de sular akıp gitmelidir. Değişik bir değişle, komedi, aydınlığa çıkarılmadan önce gerçek üzerine, bir karakteri gerçek değerine dayanan anlayış üzerine kurulmuş olmalıdır. İnsan ancak tastamam anladığı birine gülebilir.
