Kendimce ne kadar da büyük dertlerim vardı. Zamanında neleri kendime dert edinmiştim oysa şimdi dönüp baktığımda gözüme sorun gibi görünmüyorlardı bile.
Hepimiz ruhumuzda farklı yaralar taşırız, herkesin dayanma gücü de bir diğerinden farklıdır. Sadece her varlığın hata yapabileceğini düşünüp affetmeliyiz ki, ruhumuz bize şifalanmak için gerekli olan enerjiyi versin. Aksi taktirde yaramız derinleşir. Kendi kendimize deştiğimiz ve büyüttüğümüz yara belki de asla iyileşmeyecek boyuta geldiğinde artık her şey için çok geçtir.
Bu hayatta anlamlandıramadıklarım arasında keşfettiğim şey şu oldu; bizler, hepimiz, yaşayan her canlı en büyük darbeyi hep en yakınlarından alır çünkü o anda savunmasızsımdır, kendini korumak aklına bile gelmez.
Çoğu insanın gözü aslında sihire karşı kapalıdır. Beyinleri onlara mantıklı bir açıklama bulur ve onlar gözlerinin önündekini bile göremezler. Bir tek çocuklar bu konuda istisnadır; ta ki insanlar onların beynini sınırlayana ve zihinlerinde bir daha yıkaması güç kalıplar oluşturmaya başlayana kadar.