“Büyük pişmanlık duyuyorum evet, umarım içimde yanan yangın bir gün son bulur. Ben de bir yerlere tutunup, insanca yaşamayı beceririm umarım. Aksi takdirde hazin bir sonum olacak belli. İlerleyen günlerde neler yaşarım, hayatımda değişen şeyler olur mu?”
Zaman akıp giderken içimdeki karamsarlık da günden güne büyüyor…
Her geçen gün kendimi kötü hissediyor ve yaşama isteğim azalarak kayboluyor…
Her şey keyif vermekten ziyade aksine ızdırap veriyor...
Hayatın anlamını bulmaya çalışırken, hayatın anlamsızlığı karşılıyor beni… Anlam yüklemeye çalıştıkça, anlamsızlaşan hayat karşısında karışık duygular içinde kalakaldım…
Karışan kafam mı sadece; yoksa duygularım mı?
