Öncelikle kitap hakkındaki değerlendirmeye geçmeden önce yazara teşekkürü bir borç bilirim, çünkü hiçbir kitap bir çaba emek olmadan ortaya çıkmaz. Kitap hakkındaki düşüncelerime gelecek olursak kitaba büyük ümitlerle başladım çünkü ismi çok şey anlatıyordu. Özellikle insanı acı çekme ve hayatın zorluklarına karşı mücadele etmeye teşvik etmesini, acı çekmenin Fuzulî'nin belirttiği gibi insanı olgunlaştıracağını, zorluklardan kaçmak yerine onların üzerine yürümek gerektiğini anlatmasını beklerdim. Lakin kitapta bunların hiçbirini bulamadım. Daha ziyade kitap umumi halk ve psikolojisi bozuk insanlar yerine psikologlara yazılmış ve onlara hastalarını dinlemelerini ve temel inançlarını sorgulamalarını sağlamayı telkin ediyor, sanki dini ve manevi duygular insana destek değil de köstek olduğu ima edilmiş bu vesileyle hastalar sanki boşluğa itilmek istenilmiştir. Halbuki Acı çekmenin anlamlı olabilmesi için ve kişinin acı çekme gücü bulabilmesi için güçlü bir maneviyata ihtiyacı vardır. Benim bir sebebim olmalı yoksa sanat sanat içindir anlayışıyla acı çekmek için acı çekmiş olmak hiçbir mantıkla bağdaşmaz. Özetle kitabın psikiyatristlere yazıldığı düşünüldüğünde
Ne psikolojik tedavi olarak, ne alternatif tıp olarak ne de alternatif olarak faydalı bulamadım. Çözüme götürmedi. ACI çeken bir yakınınız varsa bu kitabı ona vermek sıkıntısını daha da artırır. Dervişin teselli koleksiyonu bu kitabı bine katlar.
