Bu acı manzara bir şeyi hatırlattı: Bunlar artık insan değiller, olsalardı bu hale düşürülmezlerdi. Yaşamak ile bunların arasında sadece pamuk ipliği var, her an kopma tehlikesine rağmen yine de umutlarını bırakmıyorlardı.
Gokka ölü annesinin yanına oturdu ve başını iki elinin arasına alarak , acıtıncaya kadar dudaklarını ısırdı. Oysa , ne kadar çok ağlasa da acısına az gelecekti .
Tekrar vagona toplandılar. Artık ağlayan, inleyen pek yoktu , zaten buna güçleri de kalmamıştı. Çocuklar kıpırdamadan yatıyordu. Sözün kısası hayat gittikçe sönüyordu.