"Şervan radestê çarenûsa xwe bûbû. Bi sekan û asûde
bû. Ketibû xeweke bêdawî û di nav xewnên ebedî de digeriya.
Gav bi gav, kêlî bi kêlî, çirke bi çirke, parî bi parî li
ber çavên min diheliya. Diçû. Diçilmisî. Koç dikir. Bê xatirxwestin
û bê veger…"
Sayfa 192 - Aryen Yayınları