Bu kaçıncı kitap bilmiyorum ama o dönemle ilgili çıkan her kitabı okumak adeta bir takıntı benim için.Kamplarda yaşananları biliyorum diyorum ama her kitapta yeni bir şey okuyorum.
Kamp dönemi biraz yordu beni. 140. Sayfada Almanlar kaçtı ve ölümden kurtulan yahudilerin hastane macerası, sonrasında da yıllarca aç yaşamış, kuru bir lokma ekmeği yada patates kabuğunu çalarak hayatta kalmış insanları normale döndürme mücadelesi ilginçti. Manastırda düzenli yemek verilen yahudilerin bir yudum ekmeği gizlice yatağına götürüp yemeleri, yemek anında çaldıkları eti masanın altına saklanıp yemeleri, ısrarla "ne çıkacak, gaz mı - su mu " endişesiyle duştan kaçmaları...
Oluşturulan tahribatı onarmak ne kadar zor. Bize sabun diyorlardı.Katliamlara koyun gibi gittiniz, hiç direnmediniz. Erkek gibi savaşmadınız. Trenlerde binlerce kişiydiniz. Neden ayaklanmadınız? Silahlarını kapabilir,bir kaç Alman temizleyebilirdiniz.Almanlar için çöptük,İsrail'de koyun olmuştuk.
Derslerde öğretmen bize insan olmayı öğretti.Yemek yemeyi, kulaklarımızı yıkamayı. Tekvin'deki Tanrı Hakkında konuşurdu ve ben o Tanrı'ya katlanamazdım, o da Auschwitz'de miydi?
Bu kitap okunmayı hakediyor.
