Gecenin beni dizginlediğini hissediyorum çünkü güzel varlığımızın sırrıyla bir şekilde gecenin en koyuluklarında karşılaşılabileceğine inanmış durumdayım.
Belki de uykusuzluğum bana şunu öğretir: Gecenin ortasında uyanıkken, gerçeği yakalamak gibi tüketici bir ihtiyaç ve arzuyla kıvranırken ne gördüğümüzden ziyade nasıl gördüğümüz önemlidir.
Geceleri kim uyur? Kimse uyumaz
Çocuk beşiğinde rahat durmaz.
İhtiyar kendi mezarının üstüne tüner ve
Kim varsa hala gençliğini süren
Sevdiğiyle konuşur, dudaklarına nefes verir,
gözlerine dalar gider