Bir yığın insan ne kadar mükemmel çocuklukları olduğundan bahsedip durur. Palavradır boş laftır saçmalıktır çoğu. Çocukluk çağı hiçbir şekilde anlatılamaz. Çocukluk çok uzun sürer, çok sıkıcıdır, bitmek bilmez. Ayrıca bugün dediğimizin içinde ne varsa, çocukluğun içinden geçip geliyor. Zamanın icat edilmediği o tekinsiz dönemden bir dolu sır var herkesin içinde. Fazla üstüne gitmeye gelmez.
...Hiç kimse tek başına yaşamak istemez, yalnızlık insana acı verir. Yalnız insan, her gün hep aynı şeyi, hep aynı günü yaşar ve bundan kaçmak için yanar tutuşur ve günün birinde bu korkunç aynılığı bozacağını sandığı birine rastlayıverir. Ona bakıp bakıp kendini arar durur.