Özge Kılıçoğlu'nun ilk kitabı Babam İntihar Etmemişti.Kitabın ilk üç öyküsünü okudum.Sonra tekrar başa döndüm, bir kez daha okudum.72 sayfalık kitapta 17 kısa öykü yer alıyor.Oldukça kapalı bir anlatıma sahip olan öykülerde, olay örgüsünden çok karakterlerin (belki de tek karakter) ruh halleri şekillendiriyor öykünün kurgusunu.Kısa, çok kısa cümleler hâkim öykülere.Çoğu zaman tek kelime.Kelimelerin, cümlelerin bende yarattığı duygu kırılganlık ve mutlak bir hüzün.Kitaptan bana kalan kendimize çizdiğimiz ya da toplumun bize çizdiği sınırların dışına çıkma ihtiyacı, tamamlanmamışlık ve çok yoğun bir kıstırılmışlık hissi.
"İnsanın varoluşu.Var oluş cesetleri.Burada bacaklar, şurada kollar, orada bir baş.Bebekler.Beşi yan yana dizilmiş.Paramparça.Bitmiş.Öldüremediklerine defalarca tecavüz ettiler.Onur.Beden üzerinden.Derinin altında geçmeyen şeyler.Senin o uzak ülkeden anlayamayacağın.Kapıyı kapat arkamdan,dedi.Yapacak başka bir şey var mı?İskemle aynı iskemle mi? Masa o mu?Ya ocak.Bu musluk.Musluktan damlayan su.Pencere.Pencereden dışarısı.Kendimizi kandırmayalım.Havada ağır bir koku var.Perdeden giren karanlık içimde çoğalıyor.Çoğalıyor.Çoğalıyor..." syf 34
