Ey benim olmayacak duam,
Ben mektup yazmaktan hiç anlamam.
İçimde acırım seni. Neden mi? Yar'adan.
Günde 99 kez söylerim ismini. Sen de ihmal etme ibadetini. Belki böyle affeder bizi, Yar'atan.
Herkesin acısı kendine büyük gelirken, küçük gösteriyorsun diyorlar bana. Tefsir edilmiyor ki denize sıfır insanların, dehlizlere çevrilmeyen bakışlarına. Anla, kendime uzak duramam dünya..
Ve şimdi içimdeki su yılanları
Yılların biriktirdiği anları zehirliyor.
Bulanıklaşıyor görüş açım
Ne zaman bir çocuk avuçlarının arasına alsa bir damla
Annesi eline vuruyor hızla
"Dokunma!"
Dokunulmazlığımı ilan ediyor anneler.
Anneler,
Ne güzel!