Hazret-i Süleyman, hem peygamber hem de insanların, cinlerin, vahşi hayvanların, kuşların, rüzgârın ve Şeytan'in padişahı idi. Bir gün bir deniz kenarına gider. Birkaç kişinin balık avladığını görür. Onlara, "Ey balıkçılar, ağınızı denize atın, bakalım benini kismetime ne çıkacak. Her ne çıkarsa, onların ağırlığınca size altı vereceğim." der. Balıkçılar, balıkların yoğun olduklarını bil- dikleri yere ağlarını atıp çekerler. Ağlara balık gelmez. Üzülüp, âh çekerler. Bunu gören Hazret-i Süleyman, "Niçin âh çekip üzülüyorsunuz? Ağlarınıza takılan her ne varsa getirin tartalım. Ağırlığınca yine size altın vereyim." der. Ağlara takılan kemik, teraziye konul- duğurda okka yerinden oynamaz. Kemik, Hazret-i Süleyman'ın altınlarından ağır gelir. Hazret-i Süleyman, emrindeki insanlara ve cinlere, altın ve gümüş madenlerini taşıyıp getirmelerini emreder. Gelen altın ve gümüşler de terazide kemiği kaldıramayınca, Hazret-i Süleyman'a bir vahiy iner. Bir parça toprak ile kemiği tartması emredilir. Bir parça toprak, kemiği yerinden kaldırmaya yeter. Hazret-i Süleyman o zaman anlar ki, denizden çıkan kemik, vefat etmiş aç gözlü bir insana aittir. Dünya ve içindekiler böyle kimselere verilse, onlar yine de doymazlar. Gözlerini ancak toprak doyurur. Böyleleri, en aşağı mertebede yaşayan zümredendirler. Lånetlenmiş Iblis gibi ulviyetten çıkıp, süfliyette kalırlar.

Dem-i Vahdet