Ses aynı anda hem kızgın, hem dertli, hem de boğuk çıkıyor -sanki sırf var olmak bile ona tarifsiz bir acı veriyor ve konuşmak bunu daha da katmerliyor. Öte yandan başka seçeneği de yok- var olmaya, kendini ilan etmeye mecbur. Ses şöyle diyor:
"Yaşıyoruz..."