Türkan son vaxtlarda xoşbəxtliyin sirrini
tapmışdı; başqalarını xoşbəxt etmək... Yaxşılıq etdiyi,
sevindirdiyi hər insanla kədəri bir az daha azalır, ürəyi
sakitləşirdi. Ümid vətən üçün şəhid olmuşdu və vətən
indi Türkan üçün Ümiddi. Sadəcə, sağlığında onu
sevmədiyi üçün peşman olurdu... Bu peşmançılığınsa
dərmanı yox idi...