Canını yakan, ruhunu örseleyen anıların izlerini silmek elbette kolay değildi. Her an, her zaman ve her yerde karşısına çıkıyorlardı. Acıdan kırışan alnını eliyle sıvazladıktan sonra, bir çok arkadaşını dahi onun kadar samimi bulmadığı kalemine sarıldı. Ölümünden sonra çöpe atılacağını bildiği halde, kağıdın o bembeyaz yapraklarına anlatacakları vardı.
Sayfa 10 - PÂYİDAR