Kibarca sordu adam: “Neden korkuyorsunuz?”
“Beni arkamdan izleyenden.”
“Yani? Ben sizin gölgeniz değilim ki.”
İzlemesi gerektiğine inandığı bir yol da yoktu. Sadece kaçması gerekiyordu…
Yine de, sonunda nereye varacağını veya senin için güvenceli bir yerin var olup olmadığını bile bilemiyorum. Seni karanlıklara yollamak istemiyorum…
Kim bir adamın ismini biliyorsa, onun hayatını avuçlarının içinde tutuyor demektir. Böylece, Vetch, kendine olan güvenini yitirmiş olan Ged’e, ancak gerçek bir arkadaşın verebileceği bir armağan, ona olan güveninin sarsılmamış, sarsılmaz kanıtını vermiş oldu.
Bir insanın gerçek ismini kendisinden ve ismini verenden başka kimse bilmez.
“Yıllar ve uzaklıklar ölüler için bir şey ifade eder mi? Şarkılar yalan mı söylüyor?”
“Kendime denk insanlarla bir arada olmak istiyorum,” dedi Jasper.
Fakat genellikle Ged demek, çalışmak, gurur ve hiddet demekti; diğerlerinden hep ayrı dururdu.
Ged, Jasper’ın neden kendisinden nefret edebileceğini hiç durup düşünmemişti. Sadece kendisinin neden Jasper’dan nefret ettiğini biliyordu.
“Aldatmacalar bile,” dedi Jasper, “aptalların elinde tehlike yaratabilir.”
Bir mum yakan bir gölge yaratır…
Ged yine bir süre durdu; çünkü canı pahasına da olsa, insan gerçek ismini yüksek sesle söylemezdi.
Ged, şimdi beni iyi dinle. Tehlikenin gücü, gölgenin ışığı kuşattığı gibi kuşatacağını hiç düşünmedin mi?
Büyücünün, uzun ve dinleyen sessizliği odayı ve Ged’in aklını doldururdu, öyle ki bazen kelimelerin nasıl söylendiklerini unuttuğunu zannederdi..
“Duyabilmek için susmak gerekir.”