KNULP : GARİPLERDEN BİR GARİPSİN İŞTE, KAİNATA KARIŞMA ARZUSU VARDIR İÇİNDE
Bu kitabı bana hediye eden 
Sefa Ayıcı arkadaşıma teşekkürlerimle..
Hiç düşündünüz mü, insan neden güzel bakmaya ihtiyaç duyar? Ben biraz düşündüm ve şu sonuca vardım : “Güzel bakmak -bir tür- dertten kaçma şeklidir, derdi olmayan güzel bakamaz”
Knulp kardeşimiz bizden biri, hayatın avucuna düşmüş bir garip serseri. Her şey nerede başladı diye soracak olursak, en evvel “kader” ile başladı, sonra bu yara nasıl büyüdü diye soracak olursak, “İlk aşkla tanışıp o görünmeyen saydam duvara toslamakla elbette.”
“İstediğim hayat neydi, bir hayat mı istedim ki?” sorusunu hiç sordunuz mu kendinize. Bütün cevapsız sorulardan sonra çocukluğunuza döndünüz mü? Öteleyip durdunuz mu kendinizi, olanı olduğu gibi kabul ettiniz mi ?
Film nerede koptu diye düşündüğünüz oldu mu? Enerjisizlikten bir enerji doğurmaya çalıştınız mı? Gülümseyebildiniz mi acınıza ? Ağlayabildiniz mi insanlığınıza?
Knulp diye bir gezgin, bir serseri, bir garip, bir hasta, bir yaralı,bir deli, bir yoksul, bir delikanlı,bir aşık,bir ne ?
İplerin bütün uçları ellerinde kaldı da bağlayamadı hiçbirini birbirine. Kimse Knulp olmak istemez.. Kimse Knulp gibi biriyle olmak istemez.. Kimse Knulp gibi sürünmek istemez-di.
Köklerindeki köksüzlük, gidişlerindeki bilinmezlik, yersiz yurtsuz aitsizlik. Bu bir tercih mi, değil..
Meczuplarda inanç aranmaz değil mi? Evet çünkü onlar inanmanın ta kendisi olmuşlardır ! Onlar hisleriyle inanırlar..
Knulp’ların halinden Knulp’lar anlar.
Anlatamıyorum..
Garp Cephesinde Yeni Bir Şey Yok (Ciltli)Erich Maria Remarque · Everest Yayınları · 20203,294 okunma
Kötülüklerin büsbütün egemen olduğu, Namussuz bir çağ bu biliyorsun.
Canım 
Cemal Süreya 'nın yukarıdaki dizeleri insanoğlunun elinin değdiği her döneme o kadar uyuyor ki başlıkta ona yer vermek istedim. Sağımız, solumuz, önümüz, arkamız kötülük... Kötülüğün kol gezdiği bu hayat yolculuğunda iyi olan ve iyi kalmaya çalışan o güzel yürekli insanlar olmasa halimiz nice olurdu? İşte kimseye karşı kötülük beslemeden,
Eve dön, diyordu şair. Ev neredeydi?
"Birine ev olmak" muhteşem bir his. Ve iç'inin evini bulmak... Hepimizin ilk evi annemizin rahmiydi. Çünkü ev, insanın içini sığdırabildiği yerdir.
İnsan, kendine ev olan insandan o yüzden ayrılamaz. Anne rahmi gibi... Kopsa bile ömrünce o evi özler. Ve o evden kopan; nerede olursa olsun kendini hep evsiz, yersiz, yurtsuz hisseder.
Zeynep Mercan
Şehirli, köylü, yerli, yersiz-yurtsuz olsa da,
Her yerde bir gizemin hışmına uğrar insan,
Ve ancak titrek gözle bakar hep yukarıya.
.
Sayfa 256 - Adam Yayınları - Ahmet NecdetKitabı okudu
Yersiz yurtsuz kalmış gibi şu kalp zat
Acı veren yakarışlar son meyvesidir bu yaşam dediğim ağacın
Şimdi gölgesinde oturmuş izliyorum göğü dargın
Kalkıp gitsem yol karanlık, kalsam efkarım
Onlarca insan arasında hissettiğim yalnızlık tek çıkmazım
Söylesene saat gecenin 3’ünde hangi delinin aklıyım
Alacaklıyım şu dünyadan tonla mutluluk bak haklıyım
~Cihan