Fakat ahlaklılığın bizden istediği başkalarının asalağı olmamaktır.
Üst düzeyde bir iş hayatı, hayatınızda zevk ve sevgi için zaman bırakmıyorsa ne işe yarar? Yarattığınız rahatlıklar, onların keyfini çıkarmadığınız sürece ne kadar anlamlıdır?
Okur Takip Önerileri
İçimizde şeytan yok.. İçimizde aciz var.. Tembellik var.. İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: Hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var..
İyilik demek kimseye kötülüğü dokunmamak değil, kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir.
En korkunç yalan da budur:Kendimize karşı bile kullanacak kadar pençesine düştüğümüz bu derin ve gizli yalan..
Çizmeden yukarı çıkmak bizim yarı münevverlerin en bariz vasfıdır!..
En kuvvetli insanın bile bazen ne kadar zayıf anları, istediğinin tam aksini yapmaya mecbur olduğu dakikaları bulunduğunu nasıl inkar edebiliriz?
Bana en yakın olanlar dahil olmak üzere, bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız bir hale sokmaktan başka ne yaptı?
Birbirimize rastlamadan evvelki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş.. Ne aradığımızı bilmeden aramak..
Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boynuna sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.
İlkbahar gibi bir mevsimi olan bu dünya, üzerinde yaşanmaya değer.. Ne olursa olsun..
Gözümüzü kör eden yedi renktir, kulağımızı sağır eden sesler, ağzımızı paslandıran yediklerimiz, kalbimizi önce coşturup sonra durduran sonsuz koşmalarımızdır.
Hayatta hiçbir şey, uğrunda ölmek için istenmez. Her şey yaşamamız için olmalıdır.