Adler'in indirgemeci yaklaşıma kendini çok kaptırmasının hazin sonuçları olacaktı elbet. O zamanın Avrupasında bilimsel alanda bu indirgemeci yaklaşımın etkileri çok barizdi. Freud'un yapısal kuramı(Meşhur Id, Ego, Superego üçgeni) dahi bu yaklaşım neticesinde ortaya çıkmıştır desek herhalde doğru söylemiş oluruz.
Adler'in bu üç kurucu arasında yer almasının sebebi, bugünün terapi yaklaşımına kadar varan merdivenin ilk aşaması olması ve o zamanki psikolojinin bireysel alanından 'sosyal alana' tuttuğu ışığı belirginleştirmesidir. Çocukların yetişmesine özellikle önem veriyor, o yıllarda açtığı Bireysel Psikoloji ekolüyle işbirliği yapılan eğitim kurumlarıyla bu alanın önemini vurguluyordu.
Bu tanışmadan tatminsiz ayrıldığınıza üzüldüm hocam, bu kitap belki yanlış bir başlangıç da olabilir. Kronolojisinden emin değilim ama 
Yaşamın Anlam ve Amacı daha yetkin kalıyor buna nazaran. İleride okumayı düşünürseniz yan cebinizde dursun. :)
Öneriyi cebe attım hocam, teşekkürler. Bu inceleme için beklediğim yorum da geldi desem yeridir doğrusu :) Birçok konuda önayak olmuş bir insanın, böylesi dar kalıplarda yorumlamalar yapması, beklentiyi de yüksek tutunca bende tatminsizliğin derecesini yükseltti zannımca. Tekrar tanışma babında bir okuma daha yapmak icap etti artık. Zamana bırakmak şartıyla tabii :)
Beklentiyi düşürmeye çalışmıştım ama pek etkili olmadı sanıyorum. Psikolojinin diğer iki babasıyla kıyasladığımızda Adler sönük kalıyor düşünsel anlamda. Biz 'doğu toplumu' yapımızı, özümüzde de olsa koruyan bir millet olduğumuz için Jung'u genel itibariyle daha ilgi çekici bulduğumuzu düşünüyorum. :)
Teşekkür ederim iltifatınız için hocam.
Freud'u kendi yapıtlarından okumasam da, kuramlarına yapılan eleştirileri okudum. Adler'i de okudum bu kitabı ile. O zaman sıra şimdi Jung'a geldi demektir :) Aslında beklentiyi düşürmek konusunda etkili oldunuz bir nebze. Zira "şımarıklık"a atfınızı hemen her vakada görünce, Samet hocam haklıymış diye düşünmeden edemedim doğrusu. Doğu toplumu oluşumuzla alakalı da şunu düşünürüm hep. Batıya her özenişimiz ve onu her "örnek alma" adı altında taklit edişimiz, küçük kız çocuklarının topuklu ayakkabılara heves etmeleri gibi. Giyiyoruz, kendimizi havalı hissediyoruz, sonra o ayakkabılarla yürümeye başlıyoruz, tökezliyoruz yer yer. Ve tabii ki de düşüyoruz...
Hakan Günday'ın dobralığına diyecek yok zaten :)
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.