Çok ağladım, çok erkek oldum ama çok da kadın. Kimseyle, kendimle bile yaşayamadım. Birkaç sözcük inliyor dilimin altında, gerçek ne bilmiyorum. Bir suçlu gerek bana...; hemen şimdi, benim gibi.
Ellerimi onun omuzlarına koydum ve kendim kutsadığım gibi onu da kutsadım.
SON
Okur Takip Önerileri
Mutluluğa yol açan şeyin aşk olduğu fikri modern bir buluştur, on yedinci yüzyılın sonlarından bugüne gelir. O günden beri insanlara aşkın sonsuza dek sürmesi gerektiği ve aşkın yaşanacağı en iyi yerin de evlilik olduğu öğretildi. Geçmişte arzunun uzun ömürlü olmasıyla ilgili çok daha kötümser düşünülürdü. Romeo ve jüliet’inki mutlu bir hikaye değildir, bir trajedidir. Son on yılda, evlilikle ilgili beklentiler oldukça arttı, bireysel gelişimi tamamlamaya giden yol gibi görüldü, hayal kırıklığı ve doyumsuzluk da onunla birlikte arttı.
Eğer onu yeniden görebilirsem benim yüzüm de en az onunki kadar temiz olmalı. Onu bulmadan önce, kendimi bulmalıyım.
İstenmeyen konuk geldiğinde...
Korkabilirim.
Gülümseyebilir veya derim ki:
Günüm iyi geçti, hadi gece olsun.
Tarlaları sürülmüş, evi temiz, masayı hazır bulacaksın,
ve her şey yerli yerinde olacak.
“Gözleri gerçekten değişik. İçlerinde ölüm korkusu var elbette, ama bundan da öte, özveri var. Yaşamlarının anlamı var, çünkü bir amaç uğruna kendilerini feda etmeye hazırlar.”
“Askerlerden bahsediyorsun, değil mi?”
“Evet ve aynı zamanda kabul etmenin inanılmaz zor olduğunu düşündüğüm, fakat görmezmiş gibi davranamadığım bir şeyden bahsediyorum. Savaş bir ayindir. Kanlı bir ayin, ama aynı zamanda bir sevgi ayini.”
“Sen delisin.”
Freud şöyle diyor: "Hatalı olduğunu anlamak ve özür dilemek sadece beynini kullanabilen insanlara özgüdür.
Şimdi özgürüm ve hapishanede de özgürdüm, çünkü dünyada en fazla değer verdiğim şey ‘özgürlüktü.’ Elbette, sırf bu nedenle sevmediğim şarapları içtim, yapmak zorunda olmadığım ve bir daha asla yapmayacağım şeyleri yaptım, bunlar bedenimde ve ruhumda izler bıraktı, bir başkasını benim yaşama duyduğum arzuya ve çılgın tutkuya eşlik etmeye zorlamanın dışında yapacak hiçbir şey olmadığını anladığım zaman beni bağışlamalarını istediğim halde, bu bazılarını incitmek anlamına geliyordu. Acı dolu günleri inkâr etmiyorum; izlerini madalyalar gibi taşıyorum içimde. Özgürlüğün bedelinin çok yüksek olduğunu biliyorum, en az köleliğin bedeli kadar yüksek; aradaki tek fark özgürlüğün bedelini keyif ve gözyaşlarıyla karışmış bile olsa bir tebessümle ödüyorsunuz.
“İlgilenmiyorum, Havamda değilim,” diyenler.
Oysa hiç denemedikleri bir şey için hazır olup olmadıklarını nereden bilebilirler? Ancak bunu sormanın bir anlamı yok; gerçek ise içinde büyüdükleri ve alışkın oldukları dünya düzeninin bozulmasından korkmalarıdır.
Çünkü bugünlerde, herkes diğeri hakkında ne varsa biliyor, sadece soruyorsunuz ve yanıtı önünüzde: kredi kartınızı nerede kullandığınız, en son nerede olduğunuz, kiminle yattığınız.
Yazar jorge Borges’e göre Zâhir kavramı, İslam geleneklerinden gelmektedir ve 18.yüzyılın bir döneminde doğduğu düşünülür. Zâhir, Arapça ‘görünen, var olan, görünmez olamayan’ anlamına gelir. Bir zamanlar karşılaştığımız bir kişi ya da düşünce, başka hiçbir şeye yer vermeyecek biçimde yavaş yavaş bütün düşüncelerimizi kaplar. Bu durum bir tür delilik ya da kutsal bir düşünceye kendini kaptırmak şeklinde tanımlanabilir.
Faubourg Saint-Peres
Encycopedia of the Fantastic,1953.
Sizlerden birinin yüz koyunu olsa ve bunlardan bir tanesini kaybetse, doksan dokuzu bozkırda bırakıp kaybolanı bulana dek onun ardına düşmez mi?
Luka 15:4
‘ Seni kendimden bile daha çok seviyorum.’ Bunu söyleyebilirsem kendimle barış içinde yaşamayı sürdürebilirim; çünkü bu aşk beni rehin aldı.
Konuşmak ihtiyaç olabilir; ama susmak bir sanattır.
Wolfgang Van Goethe