Yeniden..
" İnsan her gün ölebiliyor, tanıdık yüzler yabancı yaralar açınca. " diye iç geçirmişti bir yakınım yıllar önce. Hislerimi kağıda dökmeye çalışmak ne acı..
İnsan bir kere hayal kırıklığına uğrayınca artık bir şeylere yetişmek istemiyor. Kalakalıyor aynı yerde, bütün insanlar onu olduğu yerde bırakıp gitsin istiyor. Biz zaten böyle
Bazı kapılar bir daha açılmıyor,
Bazı yüzler bir daha görülmüyor,
Bazı izler asla silinmiyor,
Bazı kokular çokça özleniyor,
Anne demeyi çok özledim...
Bu gece hisler pişman
Tanıdık yüzler düşman
Anlayamam...
başlarda her şey güzel olur. işte aşık olduğunu, sonra sevdiğini, daha sonra da mutlu hissettiğini sanarsın. sonra gerçek yüzler kıyıya vurur. aşklar nefrete, sevgiler kasvete dönüşür..
Bir yanılgının, binlerce yenilgiden daha keskin olduğunu gördüğünde eve dönmek isteyeceksin ama ev; kapı duvar olacak. Ve sen, bildiğin denizlerde yeniden boğulacaksın. Aşina yüzler el olacak, ve yalnızlığı şah damarında hissedeceksin. Sonra geçecek. Her şey geçer, bilirsin..
Kimse yaşamıyor bu saatlerde,sabah vaktinde ölü yüzler görmekten gına gelmişti birde gece vakti cenaze varmış gibi kimsede ses yok.
ölsem iyi olur..
28 Mayıs....
Birinin doğum diğerinin ölüm tarihi 28 Mayıs.. Ortak noktaları mı? Elbette duygu, elbette şiir... Kocaman yürekli iki Adam...
Ve bu şiir ki, 446.jpg)
Küçük İskender 'in "bu ne biçim şiir" diyerek kitabı duvara çarptığı...
Hiç kıpırdamadan dağa bakan bir köpek gördüğünde ise, "Phoenix"in dizesini animsayip ("Kim bakardı uzağa köpekleri