Hangi zamanın dehlizlerinde
Unuttun beni
Fısıldamaz oldu rüzgarlar ismini
Akıp giderken zaman
adını unuttum
Olmadığın yerlerden geçip giderken
Geçip giden insanların arasında
ararken simanı...
Unuttum!
Unuttuğum gibi adını....
ŞiirZen
Özgür olmayan anlayamaz anlattıklarımı
Kelepçeye aşık olmuşken parmaklıklarınız
Sen kiracısın dünya ev sahibin
Ama korkma kötülükten de hepsi aynı değil
Gerekirse göğsü siper et
Sevenin sevdiğiyle öpüşmesi gerek
Söylesene hırs var mı daha?
Yağmuru sevemezsin ıslanmadan
İstemsiz ağrıyor başım
Avuçlarını birleştir okyanusu taşı
Akıp giderken zaman harbi su gibiydi
Kendi dünyamın uydusu gibiydim
Bekliyorum
Bekliyorum
Akıp gidiyor zaman
Zaman akıp giderken
Bekliyorum
Anlıyorum
Ben kendime gidiyorum
Zaman akıp giderken
hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların
bir dakika bile çıkmıyorsun aklımdan
koşar gibi yürüyüşün
karanlıkta bir ışık gibi aydınlık gülüşün
hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların
uzak uzak yıldızlarla çevrilmiş kainatın
karanlık boşluklarında akıp giderken zaman
adımla nasıl berabersem öylece beraberiz
seninle her saat seninle her dakika seninle her saniye
gönlümüz mutluluğa inanmış olmanın gururuyla rahat
koltuğumuzun altında birer dinamit gibi kellemiz
ve sonra her zaman her ölümlüye
aynı şartlar altında kısmet olmıyan
gerçekleri görmenin aydınlığı alınlarımızda
hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların
sen bana kalbim kadar elim kadar yakınsın
•Attila İlhan
Bir dakika bile çıkmıyorsun aklımdan..
hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların
bir dakika bile çıkmıyorsun aklımdan
koşar gibi yürüyüşün
karanlıkta bir ışık gibi aydınlık gülüşün
hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların
uzak uzak yıldızlarla çevrilmiş kainatın
karanlık boşluklarında akıp giderken zaman
adımla nasıl berabersem öylece beraberiz
seninle her saat seninle her dakika seninle her saniye
gönlümüz mutluluğa inanmış olmanın gururuyla rahat
koltuğumuzun altında birer dinamit gibi kellemiz
ve sonra her zaman her ölümlüye
aynı şartlar altında kısmet olmıyan
gerçekleri görmenin aydınlığı alınlarımızda
hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların
sen bana kalbim kadar elim kadar yakınsın
- 
Attila İlhan ~ Adımla Nasıl Berabersem
Hayattaki fırsatların ne zaman nerede olacağı belliydi ki? Ya da insanın kendi kendini tüketmemesinin geri dönüşü olmadığında bozulma varsa daha mı temkinli davranışlardı? İçinde bulunulan imkânların, sosyal veya özel şartların hiç mi etkisi yoktu? Hayat kendi seyrinde akıp giderken aslında çoğu zaman yolunu kendi buluyordu. Onun isteğine hükmedeceğine sanan ama dünyada sadece misafir olan insan ne şaşacak bir haldeydi...