İnsan, tükenmiyor abi; umudunu ve inancını kaybetmedikçe.
Anlamıştım ki başlayan biter, gelen gider, doğan ölür... Bizim payımıza düşen ise hasrettir.
Ah be İbrahim Ağabey! İnsan, unutmalardan örülmüş bir kazak gibi. Sökmeye başladığında anlıyorsun ne çok unutuş saklamışız ilmeklerde.
“Türkler misafirperverdir” diye kulağımıza devlet yönetmeliği gibi üfleyenlerin: “Suriyeliler evine dönsün!” dedikleri zamana erdik. Bu iki cümlenin arasında kim bilir kaç tane çocuk cesedi var.
Sayfa 14Kitabı okudu
babasız büyüyen çocukların bildiği bir sır vardır. ben bu sırrı şimdi buraya yazıyorum ya; babasız büyüyen çocukların dışındakiler okuduktan sonra unutacaklar. “allah, bildiğimizden daha yakındır bize.” babasız büyüyen çocuklar güçlerini tam da buradan alırlar.
Sayfa 50Kitabı okudu
bir yetim bilir ki: yetimlerin saçını okşamak, feleğin çarkını bile terse çevirir.
Sayfa 51Kitabı okudu
rüya bu ya, insan rüyada da çekip gidiyor işte ağabey; hayattan gitmesi yetmezmiş gibi.
Sayfa 53Kitabı okudu
babalar, allah’ın dünyadaki elleridir.
Sayfa 80Kitabı okudu
Ağır ağır acele et, ey benim savaşkan yüreğim.
Yaralar mı kabuk bağlar yoksa üst üste yenilgiler mi insana acılarını unutturur, daha öğrenememiştim.