“Bedelini ödemediğimiz hiçbir şey bizim değildir.“
Evladım sen de anlarsın ilerde emek verdiğin çocukların kayboluşunu fark edince, ilk öğretmenlik yerinin acısını!
İnsan, tükenmiyor abi; umudunu ve inancını kaybetmedikçe.
Sayfa 12 - Muhit kitapKitabı okudu
Atların peşinden gitmeliyim.
Baba, işte. Baba, hiç eksik olur mu evladın gözünde?
Sayfa 78 - Muhit kitapKitabı okudu
Yetimlerin saçını okşamak, feleğin çarkını bile tersine çevirir.
Sayfa 51 - Muhit kitapKitabı okudu
Gül ki ne hissettiğini anlamasınlar!
Sayfa 101 - Koyu KitapKitabı okudu
Çaresizlik diye bir bahanesi var insanların bu dünyada.
Sayfa 35 - Muhit kitapKitabı okudu
Dilimize gelen çok zaman yüreğimizdeki değildir.
Sayfa 63 - Muhit kitapKitabı okudu
İnsanoğlu kaderine yürüyor ağabey.
Sayfa 7 - Muhit kitapKitabı okudu
Bir kavme benzemek öykünmeyle başlar işte.
Sayfa 20 - Muhit kitapKitabı okudu
Görmedin mi ne yapmışlar güzelim okula? Gençler köyü boşalttı diye kapısına kilit vurmuşlar. Okul yıkıldı yıkılacak…
İnanır mısınız, benim zamanımda ki camlı dolap sapa sağlam duruyordu! Hatta içinde benim zamanımdan kalma Ömer Seyfettin hikayeleri vardı. Yok, yanıma almadım. Ne yapayım, onlar o köye, o sahipsiz bırakılan okula aitler.
Ben de çok erik çekirdeği verdim ona, “örtmenim, sizin zerdaliler büyüyor“ derdi zaman zaman.
Yüzünde sevdiğim insan çizgilerini, yüreğinde ise ruhumun yanık izlerini taşıyan kızım.