Anne babasının kavgalarını ayırt ederken birdenbire büyüyen çocuklarım, ailesine ihanet eden annesine annelik yapan kızlarım, daha yaşı on dört bile olmadan aşktan, ekmekten, yaşamaktan korkan öğrencilerim önüme dikildiler sıra sıra…
İnsan, tükenmiyor abi; umudunu ve inancını kaybetmedikçe.
Sayfa 12 - Muhit kitapKitabı okudu
“Toprak bitti. Denizin başladığı yerdeyiz“
Atların peşinden gitmeliyim.
İnsanoğlu kaderine yürüyor ağabey.
Sayfa 7 - Muhit kitapKitabı okudu
Görmedin mi ne yapmışlar güzelim okula? Gençler köyü boşalttı diye kapısına kilit vurmuşlar. Okul yıkıldı yıkılacak…
İnanır mısınız, benim zamanımda ki camlı dolap sapa sağlam duruyordu! Hatta içinde benim zamanımdan kalma Ömer Seyfettin hikayeleri vardı. Yok, yanıma almadım. Ne yapayım, onlar o köye, o sahipsiz bırakılan okula aitler.
Dünyanın masum çocukları ölürken yüksek maaşlı devlet memurlarının gıkının bile çıkmadığına şahit oluyorduk. Genellikle böyle olmuyor muydu? Fırtına kopmuştu. Hayır, hayır! Bir kasırga vardı artık.
Ben bildim bileli okuyor. Daha ne zamana kadar okuyacak, kendi de bilmiyormuş.
İçimize, yüreğimize dahil olmasına izin vermediğimiz ya da izin vermediğimiz halde dahil olan, bizden olmadığı halde bizdenmiş gibi sunduğumuz, başkalarının dili, düşü, düşüncesi olan ne kadar yük taşıyoruz.
Sayfa 48 - Muhit kitapKitabı okudu
Herkes Kazancakis okumak zorunda değil!
Herkes Hamza’yı sevmek zorunda değil!
Herkes Kur’an’ı okumak zorunda değil!
Durduk yere yağmura tutulmak zorunda da değiller…