O kadar çok nefret ediyoruz ki bazen ruhumuz yokmuş , onu ayaklar altına almışız gibi. Bazen de öylesine seviyoruz taşı, toprağı; çiçeği,böceği..
Bir yerde sabit kalmalı insan iyiyse iyi , kötüyse kötü.
Artık kimse bilmiyor beni. İzlemiyor yaptıklarımı. Hiçbir tanrının ilgi alanına girmiyorum. İlginç değilim hiçbir güç için. Kurtuluşu olmayan bir ruh gibi.
Ama belki bir gün başkaları da hisseder. Başka insanlar da benden sonra anlarlar mevcut insan ırkının sakat olduğunu. Anlarlar belki de, delilerin dünyanın gerçek efendileri olma ihtimalini...