"Geride kalmanın cezasıyım -diyor-
Biliyor musun, hoyratlık değil de
İncelik yakıyor canımı..."
Yastığa başını koyduğunda başucundaki boşluğa bak. Ayrılık diyordun ya...
Susmak iyileştirmiyor yarayı
Yeni yerlere varıyor eski sözler.
Okur Takip Önerileri
Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim
İnsan kendini seveceği bir dünya buluyor…
Kimse kendinden bir yere gitmiyor
Yaşıyoruz sessizce yaramızı severek.
Gülümseyen bir acıyla tutundum soluğuna.
Ey gönül haresi keder, insan kendinden ne kadar uzağa gider…
Sana ait ne varsa bir yaşama ayini. Zamanlar karıştı. Doğumum ne zamandı, ne zaman öldüm. Ödülüm neden cezam. Bir taş gibi susuyorum. Ey gecikmiş aşk, sen de bir yalnızlıksın bu yılkılık yalnızlıkta..
Aşktan başka gerçeklik yok. Her şey dünyada olur. Sevincinizi sevin.
Aşkı bir gövdeden doğuran dünya
Sen koydun bu kalbi bu güzelliğin önüne
Ayrılığa bırakma beni
Ölüm bir gün nasılsa sürecek hükmünü…
Gizemli, psikolojik şeylerin benim üzerimde adeta ürkütücü bir gücü vardır, ipuçlarını bulmak için neler vermem ki; tuhaf insanların yalnızca varlıkları bile onları tanımak için yanıp tutuşmama yeter, tıpkı bir kadının bir şeyi elde etmek için yanıp tutuşması gibi.
İçi bomboştu, buz gibiydi, donmamak için zavallı, titreyen bedeninin sıcağa ihtiyaç duyduğunu hissediyordu. Ruhu çoktan ölmüştü, geriye öldürülecek yalnızca bedeni kalmıştı.
... çünkü insan bir şeyleri sürekli içine attıkça, bir süre sonra boğulmaya başlıyor.
Derdimi kendime saklamak beni hasta ediyor ve hasta insanların nasıl ahmak olduklarını ya da sağlıklı insanlara nasıl aptal göründüklerini bilirsiniz.
İnsanlara da katlanamıyorum artık çünkü bütün gün boş boş konuşup gülüyolar. Bunu da kaldıramıyorum artık.
İnsan, son bir parça dışında her şeyini kaybettiğinde umutsuz bir cesaretle, ateşli bir kararlılıkla o son parçası için mücadele eder.