zeybey
@zeybey14
İyi okurlar bir kitabı daha iyi, rakipler ise daha anlaşılır yaparlar.
Öğrenci
22 okur puanı
Ekim 2023 tarihinde katıldı
Bana inanmadı, Selen'e ve sonra da Bora'ya inandı. Bora'ya inanması dert değil de... O kaltağa körü körüne inanıp bana bir an olsun inanmaması... Ne bileyim...
Sayfa 285 - KıvançKitabı okudu
Hazel'ı öldürdüğün gün sana söylediklerimi hatırlıyor musun? Peki ya, şu aptal kızı ilk kaçırttığım gün sana söylediklerimi hatırlıyor musun? Ben bir buçuk yıldır bu anı bekliyorum, bu an için yaşıyorum. O gün hapse girseydin, ne olacaktı? Adalet yerini mi bulmuş olacaktı? Hayır... Peki ya sonra ben sana fiziksel acı çektirseydim, ne olacaktı? Acım dinecek miydi? Hayır...
Sayfa 323 - Umut GüvenKitabı okudu
Ardından üçümüz de saklandığımız yerden çıktık ve yaşadığım bunca zamandır, bana ait olduğunu hissettiğim ilk şeyin hayatını kurtarmak için yürümeye başladım.
Sayfa 332Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Umutsuzdum, mutsuzdum,
Aslında ben çok yorulmuştum.
Kendi yalnızlığımda kaybolmuştum.
Gözlerinde huzuru bulmuştum.
Burası karanlık, korkuyorum.
Sen yoksun, ben çok üşüyorum.
Kim bilir belki de ölüyorum,
Ama önemi yok senin için, evet, biliyorum.
Çok sevdim, fazla kaybettim,
İçimden gelmedi, evet, şimdi fark ettim.
Ben senden gidemezdim, hiç gitmezdim,
Ne yaptın, şimdi ben senden vazgeçtim?
Söyle, bir fikrin varsa hemen söyle,
Yoksa kaybolacağız ikimiz de,
Yalanların içinde, sessizce,
Belki de umudumuz tükendikçe.
Kaybettiğim kendimi sende bulmuştum,
Uykusuz gecelerime ilaç olmuştun.
İmkansız mıydı beni sevmek?
Bu kadar zor mu seni affetmek?
İnsanlar hep hata yapar,
Anıları yıkar, kalpleri kırar.
Biliyorum, anlıyorum,
Üzgünüm sevgilim ama ben yine de seni seviyorum.
Sayfa 364Kitabı okudu
Annem babama çok fazla aşıktı; bu yüzden şimdi bu kadar çok üzülmesini anlayabiliyordum ama ben? Sadece yedi yıl boyunca sevgi ve ilgi görebildiğim babamın ölümü için neden bu kadar çok üzülmüştüm?
Neden bu kadar çok canım yanıyordu?
"Anne!.." diye fısıldadım.
Ben, babamı bu denli çok sevdiğimi hiç tahmin etmemiştim.
Sayfa 239Kitabı okudu
" Öyle bir şey olacak ki kendini yalnızca bana muhtaç hissedeceksin ve bakalım ben o zaman senin yanında olacak mıyım?"
Söylediği son sözler zihnimde yankılanırken, aldığım karar sebebiyle pişman olmamayı diledim.
Sayfa 216Kitabı okudu
Ne yapmalıydım? Ortada açığa kavuşması gereken bir şeyin olduğunu bile bile Kıvanç!ın doğum gününü sanki öyle bir şey yokmuş gibi geçirmesine izin mi vermeliydim? Yoksa şu anda anlattırıp, onun düşüncesine uyarak onu bırakmalı mıydım?
Sayfa 162Kitabı okudu
Ardından, önce oturduğu yatağından kalktı, sonra da yavaş adımlarla odadan ayrıldı. Kalbimin odalarının ezildiğini sandım, canımın acıdığını hissettim. Aldatılmışım gibi bir hisse kapıldığımda ise hemen kendime saçmalıyor olduğumu söyledim. Kıvanç, Hazel'a gerçekten aşık olmuş olan bir çocuktu ve bu aşkın bir yıl gibi az bir zaman zarfında bitmesini bekleyemezdim. Hemen şimdi, ona olan hislerini kaybedip bana karşı bir şeyler hissetmesini veya onunla olan anılarını unutmasını da dileyemezdim. Kıvanç'a bu sebepten kızamaz, kırılamazdım.
Sayfa 139Kitabı okudu
Unutma! Her şey yalan... İhanet ise gerçek olan.
Sayfa 398
Keşke Saruhan'ın ihaneti de bu kabusun bir parçası olsaydı ama değildi. Saruhan'ın ihaneti gerçekti.
Sayfa 392
Ve ben şimdi çocukluğumun geçtiği o yerden sesleniyorum. İhanet, hiç bu kadar acı vermemişti.
Çocuktum.
Büyüdüğümde babamın ihaneti kucakladı hayatımı. İlk onunla öğrendim bir insanın bir insana nasıl ihanet edebileceğini. Bababm sayesinde, bir insanın sevdiğine ihanet edebileceği gerçeğiyle tanışmıştım çok küçük yaşımda.
Çocuktum.
İhanetin bir başka yüzünü tanıyarak hayatıma devam ettim.
Babam sayesinde ikinci kez ihanete uğramıştım çünkü. Anneme ihanet ederrek hayatına aldığı kadın için biricik kızına, bana da ihanet etmeyi seçmişti. Burcu'nun mutluluğu için annemin ölümünden sonra o evde geçirdiğim her gün biraz daha görmezden gelmişti beni. Kızı olduğumu, annemden kalan tek emanet olduğumu unutarak hayatına devam etmişti.
Ve büyüdüm.
İhanetin sureti değişse de yaşattığı acı hiç değişmedi. Yalnızca katlanarak devam ederken bu kez sinsi bir düşman gibi insanın en zayıf olacağı tarafından saldırdı bana. Aşktan...
...
Ölemedim.Ogün bir yabancı tarafından hayatım kurtarıldığında en çok onun bakmasını istemiştim bana. En çok onun gülmesini... Ve de en çok onun susmasını.
Sayfa 351
İnsanın asıl evi geçmişi, çocukluğuydu. Kimsesiz büyüyen çocukların tek sığınağı... Masumiyet çocuklarındı çünkü. Zaman masumiyetten beslenir, yıllar peşi sıra günahkar bir ruhu taşırdı insanın kalbine. Çocukluğunu yitiren hiçbir insan masum değildi. Bu yüzden insanın asıl evi, çocukluğuydu.
Sayfa 288
Vicdanın senin celladın... Doğruların ise boynuna dolanan urgan...
Sayfa 251
"Başardın," diye mırıldandı epey bir süre sonra. "Bizden biri olmayı başardın ve beni yanılttın, kafes kuşu."
Sayfa 242