bir kadeh daha şarap doldur başka cennete ne ihtiyaç var
bir forsa hiç olmazsa yürür gider gelir ve güneşi görür
esas acı ve yoksulluğu hep geride kalanlar çeker
Okur Takip Önerileri
az önce vasiyetimi bile yazdım
Nerde benim gençliğim
Nerde böyle hüzünlenmek o zaman;
İçip içip ağlamak,
Uzaklara dalıp şarkı söylemek;
Hafta sekiz ben eğlentide;
Bugün saz,yarın sinema,
Beğenmedin Aile Bahçesi;
Onu da beğenmedin,parka;
Sevdiğim dillere destan;
Sevdiğim,
Meyil verdiğim;
Ben dizinin dibinde elpençe divan,
Samanlık seyran.
Nerde,
Nerde,
Nerde böyle hüzünlenmek o zaman!
benim acılarımın üzerinde bu güneş parlıyor
hangi kılığa girsem yeryüzündeki acıları unutamam
Yalnızca bir avuç insan için değil, tüm insanlar için özgürlük.
“Kitap okumayan bir kimsenin, okuma bilmeyene karşı hiçbir üstünlüğü yoktur.”
Üç büyük kesim halinde şu konuları açıklayacağız: 1. Ücretli
emek ile sermaye arasındaki ilişki, işçinin köleliği, kapitalistin
egemenliği; 2. orta burjuva sınıfların ve köylü denen katmanın
bugünkü sistem altındaki kaçınılmaz çöküşleri; 3. çeşitli Avrupa
uluslarının burjuva sınıflarının, dünya pazarının zorbası —
İngiltere— tarafından ticari boyunduruk altına alınması ve
sömürülmesi.
Toplumun, son derece zengin küçük bir sınıf ile mülkten yoksun
büyük bir ücretliler sınıfına bölünmesi, toplumun üyelerinin büyük
bir çoğunluğu aşırı bir yoksulluğa karşı hemen hemen korunmamış,
giderek hiç korunmamış durumda iken, o toplumun, kendi ürettiği
fazlalığın ağırlığı altında ezilip boğulması sonucunu verir.
Bir yanda ölçüye gelmez büyüklükte zenginlikler
ve alıcıların başa çıkamayacağı ürün bolluğu; öte yanda ise, toplumun
proleterleşmiş, ücretli işçiler haline gelmiş ve işte bu yüzden de bu
ürün bolluğunu kendilerine maledemez hale sokulmuş geniş yığınları.
Ne var
ki, işçiler tarafından üretilen bu değerler, işçilere ait değildir. Bu
değerler, hammaddelerin, makinelerin, aletlerin ve işçi sınıfının
işgücünü satın almalarına olanak sağlayan birikmiş paranın
sahiplerine aittir.
İşte bugünkü toplumumuzun tüm ekonomik yapısı budur: bütün
değerleri yaratan tek başına işçi sınıfıdır. Çünkü değer sözü, emek
sözünün bir öteki ifadesinden başka bir şey (sayfa 181) değildir ve
bugünkü kapitalist toplumumuzda, belirli bir metaın içerdiği
toplumsal olarak gerekli-emek miktarını anlatan bir deyimdir.
Sayfa 181
"Dur bakalım!" diye bağırıyor tesviyecimiz. "Altı mark mı? Ama
ben ancak üç mark aldım! Benim kapitalist, oniki saatlik emeğimin
değerinin ancak üç mark olduğuna yemin billâh ediyor, ve eğer altı
mark isteyecek olursam, benimle alay eder. Ne demek oluyor bu?"