[…] Bir insana verilecek en zalimce ceza onu yalnızlığa mahküm etmektir; bizler sosyal varlıklarız ve başkalarıyla ilişki içinde olduğumuzda en iyi şekilde yaşarız. Düşüncelerimizde ve davranışlarımızda esnek olmak zaman zaman konfor alanımızın dışına adım atmayı gerektirse de zihinlerimizi genç ve canlı tutar, hatta yeni beyin hücreleri üretilmesini sağlar.
Hiçbirimiz, bir başkasının ruhunu kurtaramayız. Kişi ancak kendini kurtarabilir. Bir üstadın tek yapabileceği, bir ebenin, dağlardaki bir kılavuzun rolünü oynamaktır.
Bazı insanlar, maalesef hoşlanmadıkları herkesi narsist, her kötü deneyimi travma, her anlaşmazlığı manipülasyon, her kabalığı mansplaining olarak düşünüyor.