Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.26
Bora Yılmaz
Bora Yılmaz
@Borayilmazo
35 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Bir kitap okudu
Ahmet Ümit, Bab-ı Esrar'da babası tarafından dini bağlılıkları sebebiyle terk edilen bir ailenin kızının baba ocağındaki mistik müfettişlik macerasını anlatıyor. Son dönemdeki eserlerinde de devam ettirdiği güncel ile tarihi gizemleri buluşturma tekniğiyle okuyucuda merak ve ilgi yaratmayı başarıyor. Şems-i Tebrizi ve Mevlana arasındaki
Okur Takip Önerileri
Ahmet Ümit dilindeki akıcılığıyla ve postiş başarısıyla iyi bir romancı. Son romanı da 3 günde bitirdim. Berlin'de başlayan bu hikayenin kurgusu gerçekten iyi. Ümit polisiye türünün en iyi gizleyen yazarlarından biri benim nezdimde, bu ülkede öyle. Fakat bu romanda yazar okuyucuyla beraber koşarken romana ait birçok karakteri ve öğeyi ceplerinden düşürüyor, karakterlere derinlik veremiyor. O kadar çok öğe var ki hikayeye hizmet etmeyen, insan Ahmet Ümit'in bu romanı yazarken canının sıkıldığını, üşendiğini düşünüyor. Bir noktadan sonra klişe bir televizyon dizisi senaryosuna dönüyor her şey.
Kültürlerarası ve metinler arası bir roman denilince 'Gülün Adı' akla geliyor. Fransisken Tarikatı'nın tarihi ve Avrupa'daki etkinliği muazzam bir kurgunun içerisinde paganlıkla, totalitarizmle, ekonomik ve toplumsal ilişkilerin seyri içerisinde aktarılmıştı, Eco'nun dev bir entelektüel oluşunun sayesinde. Ne yazık ki kitabın yarısını Zeus'un ağzından mitoloji tarihi anlatısıyla geçiren Ümit ise çok daha derin bir külliyatı basitleştirerek sunma derdine düşmüş, o anlatılar üzerinde düşünüp yeni anlamlar türetmek için veya günümüze özgü kavramlarla ilişki kurmak için hiç çaba göstermemiş. Roman, maalesef yeni anlamlar üretmeye açık bir eser olmamış.
Ayrıca Yeşiller eski milletvekili niye pat diye çıktı abi? Romanda arkadaşına selam çakabilirsin de bu nükteli ve anlamlı bir ilişkide olur...
siddetle palazlanan iki "sefil"in hikayesi.
ilk karakterini hikayesi çok daha çarpiciydi.kendi kökenlerinden ve yatircadan kopmak isteyen fakat idealinden çok farkli bir sekilde hayatinin ekseni degisen tarikatin kizi derdânin hikayesinde her insani duygunun,her türlü tabunun parçalanmasi var."burka" giyip ingiliz sapiklarina dnasina hakim oldugu siddeti veren,eroine alistirilip defalarca insanlar tarafindan aldatilan fakat özgürlüge ulasabilmek için hep çok cesur kalan,dirayeti ile hayran olunasi bir insan derdâ.devasa molla bezirin menekseler ördügü bedeniyle 52 seytanin zakkumunu sindirebilen,tüm bu devlet-mafya-ruhban mekanizmasinin arasinda "kader"i olan siddete uyusturucu ve yine siddetle cevap veren "korkuyu beklemeyen" bir yatircali jan valjen.bir tutunamayan tam anlamiyla.
mezarlik cocugu derdanin hikayesi bana biraz tuhaf geldi ve yasadigi saplantinin ilginçligi disinda hareketleri,çevresi ve psikopatliginda "organik" bir tema,bir davranis haritasi yakalayamadim.hakan gündayin iki hikayeyi belli basli tesadüflerle baglamasi ve bu cografyanin cocuklarinin kader benzerligini vurgulamasi hosuma gitti.fakat ikinci hikayede yazarin gerektiginden fazla ön planda olup oguz atayin metinlerini katliamla bulustururken yaptigi usta izcilik disinda konu ekseninde tabulara,fiyaka laflara ve halk agzina çok yaslandigi düsünüyorum.
genel hatlariyla gerçekten basarili bir roman.gerek içindeki müzik tercihleri gerekse hakan gündayin yer yer basina buyruklasan keskin dili okumayi çok zevkli hâle getirdi benim için.
Bir edebiyat klasiği,popüler kültür miti,kendi dilini yaratan,müthiş etkili bir roman.
Eserde tartışılan ve 20.yüzyıl başındaki libera Amerikan İdeolojisinin mutlak bir uygulanışı olarak kurulan şirket devlet modelinin ilk sayfalardaki tanıtımı çok başarılı.Okurun değer yargılarının ters yüz olduğu,Huxley'in kalemiyle kolektif bilincimizi ezen
Sevdiğim bir kitap daha oldu.Filmini henüz izlemediğim için büyük merakla okudum.çok iyi bir temel fikri var ve tartıştığı çok önemli bir psikolojik mesele var.İnsan egosunun ve kolektif bilincinin doğasından ve oluşturduğu düzenden birkaç ışık yılı uzaklaşıp Pierre Boulle'ün sarı noktaya düşen ışınlar gibi her şeyi tersyüz etmesine izin verme zamanı gelmiş.
Boulle'ün sahneleri çok çarpıcıydı:türdaşlarla ilk karşılaşma,ana karakterin bir maymunla entelektüel ve duygusal düzlemde bir tür aşk bağı kurması,profesörün delirmesi vesaire insan beyninin çaresizliğini ve özgüvenini koruması için üzerinde bir parça hakimiyeti olduğunu düşündüğü toplum kuralları,etik yargılar ve biyolojik hiyerarşideki özel konumunu hatırlatan alışkanlıklarına ne kadar ihtiyacı olduğunu anlattığı için çok değerli bir kitap.uygarlaşmanın,bireysel ve toplumsal gelişmenin bir yandan sinirbilimsel örüntüleri olduğunu gösteren bir yandan da inanca,hayalgücüne(Ne habersin Harrari abi) ve üstünlüğün doyumuna nasıl prangalarla bağlı olduğunu gösteren bir roman.Bir mahkumiyet romanı fakat anlayabilen için bu mahkumiyet dünyamızın işleyişinin bizi sürüklediği mahkumiyet;bilimle,sanatla,siyasetle,''toplumsal sözleşme'' tipleriyle açıklamaya çalıştığımız mahkumiyet.Varolma mahkumiyetimiz.
Okuyun,okutun.
olağanüstü bir kitap.
Asimov,bilim kurgunun sadece gelecek hakkında spekülatif kurgusal sistemler kurup bunlar üzerinden toplubilimsel,etik,psikolojik çıkarımlar yapmak olmadığını gösteriyor.Alfred Bester'in Kaplan!Kaplan! kitabı gibi Ben Robot'u da okurken olağanüstü zevk aldım,hiç bitmesin istedim ama okuma iştahım hikayelerin 2 günde bitmesine sebep oldu.
Üç temel kural üzerinden üretilen,20.yüzyıl değerlerinden oldukça uzaklaşmış ve emperyalistçe paylaşılmış evrene pazarlanan robotların evriminin;bilincin sınırlarında dolaşmalarına,insanı alt etmelerine ve düzeni ele geçirmelerine sebep oluşunun içinden anlatılan hikayeler.
Düşük tempolu ve azcık klişe olan hoş bir hikayeyle başlayarak her bölüm derinleşen,farklı noktalara değinen ve yozlaşan hikayeler birbirine çelik bağlarla bağlanmışlar adeta.Kitabın en özel kısmı bu bütünselliğiydi bana göre.Bu hikayeleri bağlarken ilk 3 kuralın ortak konu olmasından fazla bir şey yapıyor Asimov,git gide bu üç kuralı da daha net gösteriyor aslında.Pozitronik robotların bir çeşit dogmanın uçurumunda nasıl dans ettiğini de zevkle okuyoruz,acayip bir bilimsellik, enteresan anıştırmalar,deyimler;sahici,hırslı karakterler...
Her bölüm hakkında ayrı ayrı yazmak lazım aslında.Ama üşeniyorum şu an.Ayrıca yazarlığa merağı olan birinin Asimov'un uslubunu iyi incelemeli.
Okuyun okutun
