Stefan Zweig'ın burjuvaziye duyduğu nefret, bu öyküsüyle derin bir psikolojik araştırmaya dönüşüyor. Yine öfkeli, yine nefret dolu, yine mesafeli, ama Madame de Prie özelinde sözde elit kibarlığın, rutin insani ilişkilerin gerisindeki bozulmayı, ruhani dejenerasyonu kimlik kaybı ve tekinsizin psikolojisini kuşatarak derinleştiriyor.
Öykü aslında gerçek bir yaşamdan kesit. On beşinci Luis döneminde bürokraside etkili olan bir kadının görevden el çektirilmesinin hikâyesi. Saraydan kovulma ile başlayan bu öykü, Madame de Prie'ın gün geçtikçe gözden düşmesiyle devam edip, eski saygınlığını çılgın bir yöntem ile tekrar kazanmaya çalışması ile sona etmekte.
-alıntı-
-uçuruma dans ederek düşmek istiyordu.
-daha önce hiç denememiş olmasına karşın şahane rol yapıyordu. çünkü başkalarının önünde duygularını göstermeyi engelleyen her şeyi; korkuya, kaygıyı, utancı, çekingenliği üzerinden atmıştı, nesnelerle gerçekten yalnızca oynuyordu şimdi.
-talihin ilerlemekte olan arabasından bu kez düşen kişi, arabaya bir daha yetişemezdi.
-ne var ki ölüm, kandırılmaya izin vermeyip gülümsemeyi parçalamıştı.
-o da kadınların çoğu gibi tümüyle başkalarının ruh halinden beslenirdi. arzulandiği zaman güzeldi, zeki insanların arasında nüktedandı, gururu okşandığında kibirliydi, sevildiği zaman aşıktı.
