Vâkıa eski benliğini kaybetmenin azabını, içinde bir bıçak yarası gibi yine duyuyordu. Fakat bu da geçecekti; "elbette buna da alışırım", diyordu. "Insan nelere alışmaz ki..." Zaten hayat dediğimiz bu kapalı dairenin asıl mucizesi, bu alışmak değil miydi?