Kendi kalemimden
Menekşe ekmişler tren garına
Kokluyorum onları
Belki senin kokunu bulurum diye
Ankara'ya bakıyorum her gece
Kimlesin? Nerdesi? Ne yapıyorsun?
Tren garını düşünüyorum her gece.
Menekşelerin seni anımsatan kokusu?
Ah Ankara, güzel Ankara, buram buram ayrılık kokan Ankara.
Kendi kalemimden
O söz döküldüğünde dudaklarından tokat atmak istedim o güzel yüzüne.
Ama yapmadım,yapamadım.
Korktuğum için mi?
Sakın böyle düşünme, senden korkacak son insanım ben.
En azından bana vurmayacağını biliyorum.
Çünki bunu bizatihi sözlerin ile yapıyorsun.
Ve bu ellerin ile yapacaklarından daha çok yakmıştı canımı.
Hani der ya şairler;
içim kavruldu bir çöl gibi adeta.
Bir mecnuna döndüm gözlerinde ki çöllerde.
Çöllerdeki vahaydı adeta dudakların, öptükçe susuzluğum yatışıyordu.
Lakin biz olabilir miydik seninle?
Ben gururumu bırakabilir miydim senin için?
Emma ADRİANA beğenirdeniz devamı gelecek
Bilmiyorum.
Herkes gibi miyim senin için?
Bu güne kadar koynuna aldığın onca insandan,
Ne farkım var gözünde?
Belki de hiç.
Ama onları benden, beni de onlardan ayıran bir fark var.
O da ben,yani ta kendim olmam.
Halbuki açık açık söylemiştin kaderimi bana.
Haberin olmayacak Emirhan.
Yapmayacağım demek yerine, habeerin olmayacak Emirhan.
Peki Emirhan bunu gururuna yedirecek mi?
Sana göre evet, lakin Emirhan'ı ne kadar tanıyorsun?
Hayır,tanımıyorsun.
Bana bunu söylediğine göre,hiç ama hiç.
Belki orada çekip vursaydın beni anlımdan, bu kadar yakamazdın canımı.
Ağrıtmazdın kalbimi.
Okur Takip Önerileri
Sokaklardayım
Şimdi sokaklardayım;
Sen yoksun,ses yok, neşe yok.
Yürüyorum sokakta
Bir yanımda şehrin yalnızlığı,
Bir yanda kendi yalnızlığım.
Ne güzel kayıp etmiştim gözlerinde
Yazlnızlığımı .
Yada kayıp olduğunu zannediyordum,
Yanılmışım.
Kaybolan şey benmişim gözlerinde.
Yalanlarında.
Ne kelam etsem boş sana.
Ne de güzel demiş Atilla İlhan
Gözlerin gözlerime değince
Felaketim olurdu ağlardım
Beni sevmiyordun bilirdim
