"Umudunu kaybetme" diye fısıldadı, kendi kendine "umudunu kaybetme sakın!" Çünkü umudumu kaybedersem, hayatı taşıyacak gücüm hiç kalmaz.
Herkese merhaba:)
Kitapta sayfaları çevirirken cumhuriyet döneminin o ilk yıllarında gibi hissediyor, sanki o zamanın havasını soluyorsunuz. Günlük telaşlarına siz de ortak oluyor, yaşanan o zorlukları, heyecanları sizde hissediyorsunuz.
Kitabı okurken aile olmanın ne önemli bir sorumluluk olduğunu, sevdiğine vuslat için aşılması çok zor engeller olsa bile yine de aşkından vazgeçmemeyi, vatan için durmak bilmeden çalışmayı, anne olmayı, baba olmayı, evlat kardeş olmayı, aşık olmayı görüyor, okuyor, hissediyorsunuz.
Evet tam olarak hissediyorsunuz.
Muhittin, Sitare, Sabahat, Aram, Leman, Ahmet Reşat oluyor, acaba ben onların yerinde olsaydım ne yapardım? diyor ve onlara çok alışıyorsunuz.
Bir kitabı sonlandırırken, heybeme anlamlı şeyler doldurdum hissi bir tatlı huzur verirken, bir yandan da karakterlerle kurduğumuz dostlukları sonlandırmak zor olabiliyor. Ama biliyorum ki onlar ara ara beni ve zihnimi yoklayacaklardır:)
Okumanızı tavsiye ederim,
Keyifli okumalar diliyorum :)
