Kuşku duyduğum, yani kendimi eksikli ve bağımlı olarak gördüğümde, eksiksiz ve mükemmel bir varlık, yani Tanrı idesi tüm açıklığıyla zihnimde belirir; zihnimde böyle bir idenin varlığın sonucu olarak da hem kendi varoluşuma ulaşırım, hem de bu idem nedeniyle Tanrı’nın sonucuna varırım, dahası benim var oluşumun yaşamımın tümü boyunca onun var oluşuna bağlı olduğunu; onsuz insan zihninin hiçbir şeyi bu denli açık ve seçik kavrayamayacağını algılarım. O anda tek ve gerçek Tanrı’yı (bilim ve ermişliğin tüm hazinesi de zaten bu kavramda saklıdır) tefekkür ederek Evreni’nin tüm bilgilerine götürecek bir yol bulduğumu görürüm. Çünkü her şeyden önce Tanrı’nın beni aldatmayacağını; yalan, dolan ve aldatmanın bir tür eksiklik ve kusur olduğunu bilirim.Aldatabilme her ne kadar bir kurnazlık ya da güç işareti gibi görünse de, aldatmayı istemek hiç kuşku yok ki aslında zayıflığı ya da kötücül olmayı gösterir, bu da Tanrı’nın hasletleri arasında asla bulunmayacak bir şeydir.
Sayfa 73Kitabı okudu
