Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.2
Gokce Yesilbas
Gokce Yesilbas
@Gokceyesilbas
Hacettepe Universitesi
Istanbul
130 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Öğretilmiş Suçluluk
İşinizin para karşılığı birilerinin yerine özür dilemek olduğunu düşünün. Lee Ki-Ho'nun bu romanında Jinman ve Şibong'un yaptığı da tam olarak bu: Başkalarının suçlarını üstlenip onların yerine acı çekmek.
Okuduğum en ilginç metinlerden biriydi. Kafamda binbir soruyla kapağını kapattığım ve ancak birkaç saat hatta birkaç gün üzerinde
saçını-başını-yolmak
Kalbimizi acıtan bir ziyarete gittiğimiz zaman birbirimize dönüp ‘’Yaşamımızın kıymetini bilelim, anı yaşayalım,” deriz. Kafalar sallanır. Onaylanır. Kaçınılmaz olan o karara varılmıştır. Herkes mucizevi bir değişime uğramış, omuzlar dikleşmiş, nefesler ertesi gün yeni bir hayata başlamak için en derinlere çekilmiştir.
Ertesi gün, dünden kalan
Sadece insan ol ve yaşa
1-Bir insanı hayatına koyduğun yer, onu anlamlandırman, ilişkinize bakış açın, onunla olan savaşların ve aksine hayranlıkların tamamen kendinle ilgilidir. Karşındaki insanın bununla ne yaparsa yapsın ilgisi yoktur.
2- Akışta ol, çok kafaya takma; çünkü hayat seni nereye götürmek isterse oraya gidersin. (Bu ara oldukça kaderci bir bakış açısındaydım, kitap üstüne tuz biber ekti.)
3- Her şeyi ciddiye alma. En ciddi gözüken şeylerin altı, bir o kadar boş…
4- Sadece yaşa, uyu, uyan, yemek ye, tuvalete git, istediğin kitabı oku ya da filmi seyret, sevdiğin işi yap…
İnsan ol.
Mutlaka okumalısınız
Sonra da filmini seyredin ;)
Sevgiler
Okur Takip Önerileri
Dağıldım. Gerçekten, okurken dağıldım! Birileri beni torbanın içine soktu, sıkıştırdı da sıkıştırdı ve bunu iliklerime kadar hissettim. Tek tek, karakterleri karşılarındaki koltukta oturup yargılamadan dinledim. Kitap ne kadar yalınsa, bir o kadar da derin. Son sayfayı okuyup kapağı kapatırken, içimden ‘’Oh olsun!’’ dediğim için kendimi suçlu hissediyorum. Sanmıyorum ki, bu kitabı okuyup gözünüzün önünden kendi hayatlarınız geçmesin...Öyle bir geçiyor ki...
Evliliği daha huzurlu olmak için mi yapıyoruz, yoksa o sıkışmışlık hissi sakladıklarımızın önünde bir duvar mı oluşturuyor? Kendimize itiraf edemediğimiz gerçekleri orada saklamak bize huzur mu veriyor? Aslında bitmiş bir ilişkiyi çocuk yaparak canlandırmaya ve bu bitmişliğin bütün yükünü çocukların üzerine mi yıkıyoruz? Sonra da çocuklar zamanı geldiğinde bize minnet duymayıp haklı olarak onlara yaşattıklarımızın tazminatimı mı istiyorlar bizden ve çok da haklı değiller mi?
Çok iyiydi...çok çok çok...
Dağıldım.
İstediği kadar edebi olmasın ya da birinci kitaba yapısal olarak hiç benzemesin, Doppler benim için artık ormanda yanına uğrayabileceğim ve iki üç saat sohbet edebileceğim bir karakter haline geldikten sonra bunların hiçbir önemi yok. Doppler’i taştan da yontsalar yine okurum! Doppler; doğmamış kardeşim, nasıl da geldin buldun beni. Tamam ikinci kitapta biraz daha kendini kaybettin; ama zaten bulmak için kaybetmen lazımdı.
Von Borring’in yüzüne vurduğu gibi ‘‘İnsanları sevmiyorum’’ diyip dururken aslında etrafında seni sen olduğun için sevecek gerçek insanlar mı arıyordun? Ağaçlara sarılırken seni yargısızca ve sessizce sevecek bir eş, beklentisi olmayan çocuklar mı arıyordun? Duvarlar örüp kötüyü engellediğini düşünürken aslında iyinin içeri girmesinden de mi korktun?
Doppler sözüm sana, aslında kendime.
