Harun
@Haarun
35 okur puanı
Mayıs 2015 tarihinde katıldı
Kafasında harcadığı zaman, dünyada harcadığı zamandan daha fazlaydı.
Bir tren ışığına, güneşe çekmek seni
Ve bir şehir yaratmak, ruhundan Gülce diye.
Parçalanan gemiyi ve yırtılan yelkeni Katıvermek sessizce söylenen bir türküye. Ve sonra bir köşede öldürmek ölmeyeni
Ve son vermek bitmeyen, bu bitmeyen şarkıya,
Bir tren ışığına, güneşe çekmek seni.
Okur Takip Önerileri
Benim gözlerim yeşildir, onun gözleri kara;
Ben günah kadar beyazım, o tövbe kadar kara.
Bu yalnız senin derdin degil ki , bütün insanlığın derdi. Bir damlası sana sıçramış...
Bazen aklıma şu saçma düşünce geliyor: Artık daha ne olabilir? Bu mutluluk... bütün bu hayat nedir? Sevinçler, kederler... tabiat... bütün bunlardan başka bir şeyler istiyorum. Hiçbir şey hoşuma gitmez oluyor...
Görüyorsun işte, yiyorum, içiyorum, uyuyorum, gezmeye çıkıyorum. Ama birden keyfim kaçıyor, bir boşluk duyuyorum... Hayat sanki durmuş gibi oluyor...
- Mutlu değilim, doğru, dedi. Mutluluğumun çok fazla oluşu mutluluk duymama engel oluyor.
Balayılardan sonra başlayan hayatlarını, gelecek günlerini düşündükçe Ştolts da kendi kendine, “Ne kadar mutluyum!" derdi. Gözlerinin önünde Olga'nın yeni bir hayali gülümsüyordu. Bu hayal tutkulu, bencil bir kadının, çocuklarını büyütmek için bütün sağlığını kaybederek kimseye hayrı dokunamaz hale gelen bir annenin hayali değil, bambaşka, çok üstün, hemen hiç görülmedik bir kadının hayali idi. Bütün bir kuşağın ahlaki, toplumsal hayatında payı olan yaratıcı bir anne düşünüyordu...
Kendi kendine, "Böyle bir mutluluk benim payıma nasıl düştü!" diyordu
Birçok insan bir çiftlik satın alıp işletir gibi evleniyordu, kadın evine cekidüzen veriyor, işleri yapıyor,annelik, mürebbiyelik ediyordu. İyi bir işadamı çiftliğinin manzarasına nasıl bakarsa onlar da aşka öyle bakıyorlar,yani zamanla ona alışıyor ve artık farkına varmaz oluyorlardı.
Hatıralar mutlu bir hayatın hatıraları olursa güzeldir; insana güç kapanmış yaraları hatırlatınca acı şeylerdir.
Mademki günün birinde size içimi açacağımı biliyordunuz, vereceğiniz cevabı elbette düşünmüşsünüzdür.
Ah ilya, birazcık olsun kafanı yorup düşünemez misin? Hayat rüzgar gibi gelip geçiyor, sen yatıp uyumaktan söz ediyorsun.
- Ah! Bu hayat, dedi.
- Nesi varmış bu hayatın?
-İnsana rahat vermiyor. Başını derde sokuyor. Ne olur, şöyle bir yatıp uyuyabilsem... Hiç kalkmadan...